#37 "Jeden dzień" David Nicholls [Przygnębiająca książka, którą pokochałam]

OPIS FABUŁY:

Emma i Dexter spotykają się w noc po ceremonii zakończenia studiów. Wcześniej nie zwracali na siebie szczególnej uwagi, a i to spotkanie nie jest tym, na co wygląda-bohaterowie nie spędzają nocy poddając się dzikim namiętnością, ale rozmawiają... O życiu. Przyszłości. Planach i marzeniach. Jutro każde z nich pójdzie własną drogą. Gdzie będą w ten dzień za rok? Za dwa lata? I każdego następnego roku?

MOJA OPINIA:

W tytule napisałam, że ta książka jest przygnębiająca, ale to nie znaczy, że nie jest ona w stanie zachwycić czytelnika, porwać go w wir historii już od pierwszych stron i zawładnąć przynajmniej maleńką częścią jego serducha. Nie. Ona z pewnością przypadnie do gustu wielu osobom, ale myślę, że i tak te osoby zgodzą się ze mną, co do zasmucającego i przytłaczającego charakteru tej powieści. Dlaczego? Myślę, że powodów jest kilka, ale takim najgłówniejszym jest fakt, że autor nie stworzył słodkiej, cukierkowej, przepełnionej szczęściem i optymizmem historyjki, o miłości nastolatków i o tym jakie to życie jest kolorowe i bajeczne. David Nicholls napisał kawał dobrej, życiowej, realistycznej i przede wszystkim do bólu prawdziwej historii. Historii nie tylko o miłości, ale i o poszukiwaniu siebie, o poszukiwaniu szczęścia, próbach spełnienia marzeń, o wkraczaniu w brutalną i niesprawiedliwą dorosłość, która nie wita nas z otwartymi ramionami, tylko najczęściej wali nam pięścią prosto w twarz, otrząsając nas ze złudzeń i ułudy wyidealizowanego świata. 

"Jeden dzień" to opowieść o życiu. O wkroczeniu w tą nieznaną sferę pełną pokus, niebezpieczeństw, przekrętów i intryg. O poznawaniu ludzi i wstępowaniu do środowisk, charakteryzujących się cynizmem, obłudą i zakłamaniem. David Nicholls pokazuje życie takim jakie ono jest. Bez żadnych masek, bez przebrania i bez wyuczonej roli. I fakt, może jest to brutalne, niesprawiedliwe i dołujące, ale kiedy już przestaniemy się wobec tego buntować i prowadzić walkę z wiatrakami, to uświadomimy sobie, że to cholernie prawdziwe i niestety świat tak funkcjonuje, czy tego chcemy, czy nie. 

Zabiegiem, który najbardziej podobał mi się w książce, jest ukazanie wzlotów i upadków głównych bohaterów. Chwile szczęścia, radości i powodzenia przeplatające się z goryczą, żalem i bólem sprawiły, że "Jeden dzień" przesiąknięty jest naturalnością. No bo powiedzmy to sobie szczerze: po skończeniu szkoły/studiów tylko część z nas znajdzie zatrudnienie w branży, która mu w pełni odpowiada, o ile w ogóle je znajdzie; tylko część z nas będzie w życiu robiła to, czego pragnie i co jest jej priorytetem; nie będziemy dorośli, kiedy tylko na naszym torcie znajdzie się liczba "18", a w rękach będziemy trzymać dowód; nie spotkamy w wieku dwudziestu dwóch/trzech lat księcia na białym koniu, jeżdżącego srebrnym kabrioletem; nie spełnimy wszystkich naszych marzeń o sławie, o podróżach, czy namiętnej miłości. Wiem, że to brzmi strasznie i rujnuje nasze postrzeganie dorosłego życia, ale nie ma co owijać w bawełnę, życie to nie bajka, jeśli chcemy coś osiągnąć, musimy się porządnie naharować i dać coś od siebie. Cieszę, że David Nicholls nie stworzył rzewnej i naiwnej historii, ale napisał opowieść, która ujmuje swoją prostotą i autentycznością.

Myślę, że warto powiedzieć słów kilka o bohaterach.

Emma to taka ja za kilka lat. Wiem, jak to brzmi, ale naprawdę dostrzegłam w niej swoją bratnią duszę i jeszcze nigdy podczas lektury jakiejś książki nie utożsamiłam się tak z bohaterką. Myślę, że dzięki temu jeszcze bardziej wsiąknęłam w całą historię, jeszcze mocniej odczułam uczucia bohaterów, cieszyłam się z ich sukcesów i byłam smutna, kiedy ponosili oni porażki. Sądzę, że sprawiło to, iż silniej przeżyłam zakończenie powieści, które jest iście niesprawiedliwe. Ale wracając, Emma to spokojna dziewczyna, która marzy o tym, by zostać pisarką. Kończy dobre studia, ale i tak przez pierwszy rok nie znajduje pracy. Swoje pasje rozwija mimochodem, przy okazji innych zajęć. Dziewczyna jest odpowiedzialna, wie czego chce i do czego dąży, wkracza w dorosłość z energią i planem na życie, który niestety szybko ulega weryfikacji. Emma marzy o tym, żeby zaistnieć, żeby zmienić może nie cały świat, ale przynajmniej ten kawałek wokół siebie. To kobieta z celem, z ambicją i z jasno wytyczonym torem działania. Kiedy czytałam o jej postępowaniu, to z wielką siłą uderzało mnie to, jak bardzo różni się jej życie od życia Dextera. Powiedziałabym nawet, że David Nicholls wykreował te postacie na zasadzie kontrastu. Po jednej stronie grzeczna, ułożona Emma, a po drugiej........

.....energiczny, szalony Dexter, który czerpie z życia całymi garściami. Chłopak wychowywał się w zamożnej rodzinie, więc przyzwyczajony jest do wygód, komfortu i luksusu. Dlatego też kiedy kończy studia pierwszy rok mija mu w atmosferze przygód i zabawy. Chłopak nie wie, co to życie i przez długi okres czasu nie dowiaduje się tego. Dexter jest młody, gwałtowny, niepohamowany, pragnie szaleńczej młodości i rzekłabym, że jego życie to niekończąca się impreza, ale tylko do czasu... Chłopak znajduje zatrudnienie w telewizji, prowadzi swój własny program, ale niestety sława negatywnie go zmienia. Naprawdę smutno było czytać o tym, jak Dexter się stacza. Stacza się z każdą kolejną kartką, z każdym mijającym rokiem na samo dno. David Nicholls poprzez wykreowanie takiej sylwetki Dextera ukazuje nam dorosłe życie od tej niebezpiecznej, nielegalnej strony. Uzależnienia, problemy, złe towarzystwo, przerost własnej ambicji, wygórowane oczekiwania i za wysokie ego. To wszystko gubi Dextera, wodzi go i pokonuje. Pytanie, czy bohater był w stanie znowu odbić się od dna, wrócić na głębokie morze i przejąć stery swojego życia?

Na kartach "Jednego dnia" poznajemy jeszcze wielu bohaterów, którzy również zostali ukazani w niezwykle interesujący sposób. Przy okazji zagłębiania się w historię Emmy i Dextera autor wspomniał o wielu postaciach, które także są przedstawicielami poszczególnych ścieżek życiowych i możemy dowiedzieć się, czy dla nich życie było łaskawe, czy może nie pozostawiło na nich suchej nitki. 

"Jeden dzień" to powieść napisana w oryginalny i ujmujący sposób. Każdy następny rozdział to nowy rok z życia bohaterów. Mogłoby się wydawać, że David Nicholls nie podoła, zgubi się i przez taki zabieg nie będzie w stanie w pełni opowiedzieć nam historii Emmy i Dextera, ale jest wręcz przeciwnie. Książka jest w pełni dopracowana, po skończeniu lektury nie miałam żadnych pytań i żadnych wątpliwości, wszystko zostało wyjaśnione i dobrze pokierowane. Pomysł z tym, żeby kolejne rozdziały przedstawiały ten sam dzień tylko w innym roku, jest jak dla mnie rewelacyjny. Nie tylko pozwala rozpisać całą historię na kilkadziesiąt lat, ale dzięki temu książkę czyta się w niezwykle przyjemny sposób i z wielkim zainteresowaniem.

Ostatnią kwestią, o której wspomnę, jest styl autora. David Nicholls napisał "Jeden dzień" w sposób bardzo dojrzały i dokładny. Po skończeniu tej powieści i odłożeniu jej na półkę stwierdziłam, że jeśli kiedyś miałabym napisać książkę, to chciałabym to zrobić tak jak Nicholls. Kiedy pomyślę sobie o "Jednym dniu" i o sposobie w jakim został on napisany, to na twarz cisną mi się dwa słowa: porządny i dopracowany. I właśnie takie powinny być wszystkie obyczajówki i nie tylko one. 

"Jeden dzień" Davida Nichollsa gorąco Wam polecam. Jest to książka, która z pewnością otworzy oczy wielu z Was na codzienne życie i problemy, jakie gnębią każdego człowieka. Myślę, że naprawdę warto zapoznać się z tą powieścią, gdyż sprawia ona, że na dzień lub dwa zatrzymujemy się i myślimy o naszym życiu. A jak zawsze powtarzam, jeśli książka zmusza nas do refleksji, to to już jest sukces. 

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 9/10

BOHATEROWIE: 9/10

STYL AUTORA: 10/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 36/40

Czytaliście? Dopiero planujecie? 

A może widzieliście film na podstawie książki?

Dajcie znać w komentarzach! :*

~Marta