#44 "Dziewczyna w rozsypce" Kathleen Glasgow

Charlie. Cicha Sue. Okalecza się. By zapomnieć. Zapomnieć o bólu. Zapomnieć o przeszłości. Jedna kreska. Druga kreska. Kolejna. I kolejna. Tak głęboko. Zatraca się. Krew. Tyle krwi. Pomocy!

"Dziewczyna w rozsypce" to książka pełna bólu i cierpienia. Ocieka niebywałym smutkiem, goryczą i wielką niesprawiedliwością. Porusza bardzo ważne problemy-od samookaleczenia się przez bezdomność, problemy z narkotykami, problemy na tle seksualnym aż po alkoholizm. Książka, która pokazuje życie patologiczne, pełne brutalności i krzywdy. Powieść, która niesie światełko nadziei.

Niewątpliwym atutem "Dziewczyny w rozsypce" jest kreacja głównej bohaterki. Fakt, że mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową jest bardzo korzystny dla nastroju tej książki, bo dzięki temu czytelnik może w bardzo dokładny sposób przyjrzeć się psychice bohaterki. Dziewczynie, która została okrutnie potraktowana przez los, która przeżyła w swoim życiu naprawdę wiele złego. Mam wrażenie, że z Charlie życie zagrało  w bolesną grę, w której dziewczyna przegrywała z każdym dniem coraz więcej swojej  niewinności, zaufania i traciła poczucie bezpieczeństwa. Książka opisana słowami Charlie daje nam smutny obraz rzeczywistości, szokujący obraz osoby, która nie radzi sobie z samotnością, z tym jak jest traktowana i z tym jak ludzie postępują z jej osobą. Z opowieści Charlie bije udręka, żal i  desperacja. Jednocześnie dziewczyna między słowami krzyczy o pomoc i zrozumienie. Kiedy poznawałam historię Charlie, to jak się stało, że trafiła do ośrodka, co się wydarzyło wcześniej w jej życiu, kiedy poznawałam kolejne elementy układanki, byłam lekko wstrząśnięta.

Książka jest podzielona na trzy części i z każdą kolejną podobała mi się mniej. Pierwsza część rozgrywała się w ośrodku, czytelnik poznawał mnóstwo bohaterek, które tak jak Charlie okaleczały się, każda z nich na inny sposób, każda z innego powodu. To wniknięcie do świata osób chorych, bezbronnych było bardzo ciekawe i chłonęłam każde słowa, które Charlie wypowiadała. W drugiej części Charlie wychodzi z ośrodka i wyjeżdża do Arizony i tutaj pojawiają się pierwsze zgrzyty. Najpierw zaczyna zalatywać wątkiem miłosnym, który chwilę potem ociera się o trójkąt. JEDNAK autorka chwała Bogu, porzuca ten pomysł praktycznie od razu i bardziej rozwija pojedynczy wątek romantyczny, który moim zdaniem i tak jest z dupy wyciągnięty, bo przepraszam bardzo, ale moim zdaniem dziewczyna taka jak Charlie, która przeżyła w kwestii seksualnej to co przeżyła, nie rozłożyłaby nóg przed ledwo co poznanym chłopakiem. Nie jestem sobie w stanie tego wyobrazić i wydaje mi się to mało realistyczne. Być może dziewczyna szukała miłość, bezpieczeństwa, być może właśnie pragnęła, aby ktoś się o  nią troszczył, zadbał o nią...i dobrze, brawo dziewczyno, masz do tego prawo, ale we wspomnianym aspekcie ta relacja zgrzytała na całej linii.

Świat, w którym obraca się Charlie to świat patologiczny i nie ma co tutaj nad tym polemizować. Stąd też towarzystwo w jakim dziewczyna się obraca za dobre nie jest. Co znów prowadzi nas do kolejnego stwierdzenia: związek Charlie i męskiego bohatera jest toksyczny i to tak szczególnie. Dwie osoby, z ogromnym bagażem doświadczeń, z cierpieniem w duszy. Dwie osoby, które próbują się wzajemnie ratować, a tak naprawdę nie widzą tego, że powoli toną. Relacja wcale nie oparta na miłości, tylko na uzależnieniu i próbie zapomnienia. W drugiej części książki spotykamy się własnie przez to z chyba największym okrucieństwem, bo widzimy, jak pomimo starań, Charlie sobie nie radzi. Pomimo najszczerszych chęci, te problemy nadal są, one nie znikają, a wręcz nawarstwiają się, pożerając główną bohaterkę i wykończając umysł Charlie w innej sferze niż przed ośrodkiem. Znów dzięki narracji pierwszoosobowej genialnie możemy obserwować to, co dzieje się w głowie dziewczyny, a to, co się tam dzieje, to po prostu kosmos. Ten element jest akurat pierwszorzędny. Ale kierunek, w którym poszła autorka, miłosny, trochę zburzył moją wizję tej książki. On jest w stanie się obronić, wciąż jest bardzo dobrze, ale pojawia się własnie ten pierwszy zgrzyt.

I tu przechodzimy do ostatniej części, w której dzieje się, oj dzieje się. Punkt kulminacyjny, jeśli mogę tak nazwać pewną przełomową scenę,  był trochę chaotycznie i nieskładnie opisany, tak że musiałam go sobie trzy razy przeczytać, żeby zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. Oprócz tego, że był opisany niezrozumiale, to nadal jednak trzymał czytelnika w garści, grając mu na emocjach. 
Ale przejdźmy do końcowych scen i do tego jak mnie szlag jasny trafił. Bo moim zdaniem to był cholerny happy end. Nie mówię, że wszystko kończy się ładnie, kolorowo, nie ma już problemów, życie jest takie piękne...ale do tej całej historii o okrucieństwie, poszukiwaniu sensu czegokolwiek, autorka wlepia nam nierealne, przesycone optymizmem zakończenie, które do tej opowieści pasuje jak wół do karety. Z jednej strony jestem w stanie je zrozumieć, autorka chciała dać nadzieje osobom takim jak Charlie, jak ona sama. Osobom, które krzywdziły własne ciało, a odnalazły wyjście z mroku. Ale z drugiej strony realistyczność tej powieści spada na łeb na szyje, kreśląc nam okropną szramę na całej historii. 

Wniosek? Jak na debiut i tak ciężko tematykę jaką książka porusza, to jest to pozycja warta przeczytania, chociażby ze względu na to, że przez ok. 370 stron siedzimy w głowie Charlie i czujemy jej żal, przeżywamy jej ból, co jak już podkreślałam, jest największym atutem tej książki i daje jej tak wielkie przebicie. "Dziewczyna w rozsypce" nie jest pozbawiona wad, ale broni się i warto dać jej szansę, jeśli lubicie taką tematykę. 

Jestem szczerze ciekawa, czy kolejna książka Kathleen Glasgow będzie przewyższała poziomem tę pozycję, bo widać, że w autorce drzemie ogromny potencjał i może ona zrobić wielką furorę na rynku wydawniczym.

~Marta