#31 "Fangirl" Rainbow Rowell [Narażam się :/]

OPIS FABUŁY:

Wren i Cath to siostry bliźniaczki "podobne" do siebie jak ogień i woda. Wren chce w życiu spróbować wszystkiego. Lubi imprezować, randkować i poznawać nowych ludzi. Cath woli siedzieć w ich wspólnym pokoju i pisać fanfiction do książki, która opowiada losy Simona Snowa. Cath ma swoich własnych fanów, a jej opowiadanie czyta kilkaset tysięcy internautów.  

Dziewczyny są nierozłączne, a raczej były, bo gdy bliźniaczki rozpoczynają naukę w college'u, ich drogi się rozchodzą-Wren nie chce już mieszkać z siostrą. Cath opuszcza swój bezpieczny świat i mierzy się z rzeczywistością. Poznaje Reagan (swoją współlokatorkę), wiecznie uśmiechniętego Leviego oraz panią profesor od kreatywnego pisania...Życie Cath zaczyna nabierać kolorów. 

MOJA OPINIA:

Coś czuję, że to nie będzie pozytywna recenzja. Mam ochotę zjechać tę książkę z góry na dół. Przygotujcie się, bo dziś trochę sobie ponarzekam. No, może trochę bardziej niż "trochę".

"Fangirl" to dla mnie jedno wielkie rozczarowanie. Nic oryginalnego, nic wybitnego, nic ciekawego, ani nawet nic lekkiego! Zmarnowałam trzy dni na książkę, która nie ma nic do zaoferowania, która nie wniosła do mojego życia niczego nowego, przy której nie miałam okazji odpocząć i wyluzować się. 

Nie rozumiem, dlaczego było tak głośno o tej książce i... A nie, to jestem w stanie zrozumieć. Ale nie umiem pojąć, dlaczego wypowiadano się o "Fangirl"

 w sposób tak pochlebny! Owszem-potencjał na tę historię był i to nawet bardzo duży, ale niestety, moim zdaniem wykonanie Rainbow Rowell jest tak beznadziejne, że mam dość tej książki i czekam tylko, kiedy będę ją mogła zwrócić do biblioteki. 

Zacznę może od pozytywnego akcentu, a potem dopiero się wyżalę. 

Pomysł na fabułę był genialny. Co prawda był już college, była szara myszka czytająca książki i była przebojowa dziewczyna, która lubi imprezować, ale jednak w "Fangirl" zalatywało trochę świeżością. 

Cath tworzy fanfiki i jest typową "fangirl", więc na pewno każdej czytelniczce będzie łatwo się z nią utożsamić i czytać o jej obawach, decyzjach i wyborach.

Możliwość zajrzenia w jej życie i odnalezienia w nim cząstki siebie jest naprawdę wspaniała. Może niektórzy czytelnicy będą mieli wrażenie, że czytają o sobie, a to na pewno będzie dla nich miłym doznaniem.  

Wplecenie w historię fragmentów opowiadania Cath i niektórych scen z serii książek o Simonie Snow (to się odmienia?) także było bardzo dobrym pomysłem i dużym urozmaiceniem. Doceniam również to, jak autorka zarysowała-nie wykreowała, bo z żadnym dopracowaniem postaci nie mamy tutaj do czynienia-ojca bliźniaczek, który był chyba najciekawszym bohaterem książki. 

I gdyby tym wszystkim wyżej wymienionym elementom autorka poświęciła choć trochę więcej czasu, to byłoby cudownie. Ale nie! "Fangirl" została potraktowana po macoszemu i odniosłam wrażenie, że ani jeden element, ani jeden wątek, ani jedna postać w tej książce nie została doszlifowana.

Styl autorki jest jak dla mnie okropny. Przez 200 stron męczyłam się (!) z tą książkę i miałam ochotę przerwać jej czytanie, bo dla mnie była to istna tortura. Zdania były niepoprawne gramatycznie, a język nijaki. Nie mogłam w ogóle wgryźć się w tę historię, a czytając ją musiałam składać literki jak w pierwszej klasie, bo Rowell pisze w sposób niezrozumiały, a to przecież książka dla nastolatków, więc co tu jest grane?! Przed lekturą tej książki czytałam "Wichrowe wzgórza"-książkę powstałą w roku 1847-i stwierdzam, że powieść napisaną około 170 lat temu, czytało mi się o wile lepiej niż współczesną młodzieżówkę... 

Bohaterów w "Fangirl" jest mi żal. Mogliby być oni naprawdę świetnymi postaciami, które potrafiłyby zyskać sympatię czytelnika i wywołać uśmiech na twarzy, ale nawet tak podstawą rzecz, jaką jest kreacja bohaterów literackich, Rainbow Rowell potrafiła spartolić. 

Główna bohaterka Cath była nie do zniesienia. Cicha, nieśmiała dziewczynka, która boi się wystawić nos za swoje drzwi, aby przypadkiem nie zostać skrzywdzoną. Osoba, która jest aspołeczna, unika ludzi jak ognia, a każdy przejaw sympatii w jej stronę czy zainteresowania jej osobą, Cath dusi w zarodku. Dziewczyna infantylna, niedojrzała i pragnąca przeżyć życie w bezpiecznej kulce oblepiona folią bąbelkową. Nie wie, jak wygląda prawdziwe życie i wciąż patrzy na nie przez różowe okulary.

Kiedy wracała nocą z biblioteki do akademika, wybierała na telefonie numer alarmowy, trzymała nad nim palec w razie, gdyby trzeba było zadzwonić po pomoc i biegła do domu, tak jakby za każdym krzakiem czekał na nią gwałciciel. I ja rozumiem, że można się bać, być uprzedzonym, mieć naturę introwertyka, ale Cath to był przypadek beznadziejny. Zwrócę na przykład uwagę na jej relację z matką. Kobieta opuściła męża, kiedy bliźniaczki miały po osiem lat. Od tej pory Cath miała wielki żal do matki, wręcz jej nienawidziła, nie chciała jej widywać i pragnęła wymazać ją z pamięci. Odrzucała ją wtedy, kiedy kobieta chciała się do nie zbliżyć, po czym wrzeszczała na nią, że ta ma ją w dup** i nie pragnie widywać się z Cath.... Przecież ta kobieta właśnie próbowała nawiązać z nią kontakt! Czy Cath była ślepa?! 

Ta dziewucha jest pełna sprzeczności i na kartach tej książki ani raz nie potrafiła się określić, zając jakiegoś stanowiska i podjąć racjonalnej decyzji. Zachowywała się jak rozpieszczona dziewucha, której w życiu wszystko się należy. A kolejna rzecz jaka doprowadzała mnie do szału to to, że Cath płacze w prawie każdym rozdziale! Ja rozumiem, że można być słabym psychicznie i łzy traktować jako formę wewnętrznego oczyszczenia, ale ona płakała w sytuacjach tak błahych i nieistotnych, że w chwilach faktycznie ciężkich ja nie wiedziałam, czy ona płacze dlatego, że naprawdę cierpi, czy może chce sobie nawilżyć oczy!

Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że na psychikę dziewczyny duży wpływ miały sytuacje z przeszłości, ale nie wiem, czy we współczesnym świecie jest się aż tak obłąkanym. Nawet fakt, że Cath czytała książki, pisała opowiadania i przez to była w jakiś tam sposób do mnie podobna, nie uświetnia jej osoby w moich oczach.

"I nigdy go nie dotykała. Choć bardzo tego chciała. Boże, chciała się na niego rzucić i wytarzać w nim, jak kot po kocimiętce."

Wren i ojciec bliźniaczek są takimi nosicielami ludzkich problemów. 

Dziewczyna prowadzi szalone życie i ma problemy z alkoholem, a mężczyzna to pracoholik, który ma kłopoty z psychiką. Cieszy mnie to, że Rowell napady ojca nastolatek opisała w sposób ciekawy, a sytuację Wren postawiła w takim świetle, że od razy wysuwa nam się jasny przekaz i ostrzeżenie autorki. Te dwa wątki to takie małe jasne punkciki w całej historii i myślę, że gdyby autorka zbudowała wokół nich całą historię, to byłoby o wiele lepiej, gdyż potrafiła opowiedzieć o nich w sposób interesujący.

Fragmenty książek z serii "Simon Snow...." oraz fanfiction Cath były dla mnie złe. Owszem były urozmaiceniem i takim odpoczynkiem od tych wad "Fangirl",  (były na przykład napisane lepszym językiem), ale mieszając to wszystko razem, autorka zrobiła wielki błąd. Z biegiem kartek czasu nie wiedziałam już, co jest FF, a co oryginalną książką. Cath tworzyła tzw. "gejowską historię" (jak to nazywał Levi), a autorka serii pisała o tym, że Simon i niejaki Baz się nienawidzą. Dlatego nie wiedziałam, czy ci bohaterowie zaraz zaczną się bić czy może całować. Tego wszystkiego było po prostu za dużo i moim zdaniem autorka przedobrzyła. 

"Fangril" bez wątpienia spodoba się wielu osobom. Do mnie niestety ta książka nie trafiła i nie zamierzam rozpaczać z tego powodu. Rainbow Rowell mnie zawiodła i nie będę już kontynuować mojej przygody z tą autorką.

"Czy już nie można sobie czasem odpuścić? Czy już nie może sobie człowiek powiedzieć: Strasznie mi trudno, więc przestanę się starać?"

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 6/10

BOHATEROWIE: 6/10

STYL AUTORA: 4/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 24/40

A Wy kochani, czytaliście? Jak Wam się książka podobała? Zachwyciła Was czy może rozczarowała?

Planujecie dopiero po nią sięgnąć? Dajcie znać w komentarzach!

Wracam do Was po dłuższej-jak dla mnie-przerwie i mam nadzieję, że szybko nadrobię zaległości na Waszych blogach! 

Miłego wieczoru *.*

~Marta