#32 "Wszystkie jasne miejsca" Jennifer Niven [Coś poszło nie tak...]

OPIS FABUŁY:

Theodore Finch codziennie rozmyśla nad różnymi sposobami pozbawienia się życia, a jednocześnie nieustannie szuka czegoś, co pozwoliłoby mu pozostać na tym świecie.

Violet Markey żyje przeszłością i odlicza dni do zakończenia szkoły. Marzy o ucieczce z  małego miasteczka w Indianie i od rozpaczy po śmierci siostry.

Kiedy Finch i Violet spotykają się na szczycie szkolnej wieży, sześć pięter nad ziemią, nie do końca wiadomo, kto komu ratuje życie. A gdy ta zaskakująca para zaczyna pracować razem nad projektem geograficznym, by odkryć "cuda" Indiany, ruszają-jak to określa Finch-tam, gdzie poprowadzi ich droga: w miejsca maleńkie, dziwaczne, piękne, brzydkie i zaskakujące. Zupełnie jak życie.

Wkrótce tylko przez Violet Finch może być sobą-śmiałym, zabawnym chłopakiem, który wcale nie jest takim wariatem, za jakiego go uważają. I tylko przy Finchu Violet zapomina o odliczaniu dni, a zaczyna je przeżywać. Uczy się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć.

"Czasem, Ultraviolet, czujemy, że coś jest prawdziwe, nawet jeśli takie nie jest."

MOJA OPINIA:

Nie tego się spodziewałam. I nie jest to absolutnie komplement dla tej książki. Myślałam, że dostanę piękną, wzruszającą historię, która nie będzie schematyczna, która sprawi, że zacznę rozmyślać i analizować decyzje mojego życia, która wyciśnie ze mnie łzy i sprawi, że moje serduszko rozsypie się na miliony kawałeczków, a kac książkowy będzie mi towarzyszył przez następny tydzień, ale Wszystkie jasne miejsca nie spełniły ani jednego z powyższych elementów i szczerze mówiąc, to jestem tym faktem rozczarowana i zasmucona. Czytałam same pochlebne opinie, w których autorzy wychwalali tę powieść pod niebiosa i porównywali ją do samych perełek czytelniczych. Dlatego właśnie postawiłam Jennifer Niven dość wysoką poprzeczkę, której niestety ona nie przeskoczyła. Z przykrością muszę przyznać, że po przeczytaniu Wszystkich jasnych miejsc nie czuję nic. 

Po zapoznaniu się i pokochaniu Wybacz mi, Leonardzie Matthew Quicka stwierdziłam, że pozostanę w klimacie książek młodzieżowych, które zwracają uwagę czytelnika na problem samobójstwa i zagubienia. I o ile powieść Quicka była dla mnie fenomenem, tak Wszystkie jasne miejsca to jedno wielkie nieporozumienie.

"Jakie to musi być okropne uczucie kochać kogoś i nie móc mu pomóc."

Akcja tej książki jest taka, że.............. NIE! Jej właściwie nie ma... Przez ok. 350 stron (z 418) wydarzenia rozwijają się w tempie żółwia, nie dzieje się nic ciekawego, wszystkie sytuacje rozgrywają się w sposób dziwny, nudny i jakiś taki drętwy. Pojawia się dużo zdań, które są kompletnie niepotrzebne, nie wprowadzają niczego do fabuły, nie wpływają na bieg wydarzeń i często zastanawiałam się: "Na co to tu komu potrzebne?". Autorka skupia się czasami na rzeczach nieważnych, a elementy istotne zostawia sobie od tak! 

Z opisu wynikało, że nasi główni bohaterowie będą sobie podróżować po Indianie, zwiedzając "najcudowniejsze" miejsca tego stanu, więc liczyłam, że chociaż ten wątek da jakiś powiew świeżości tej historii, zainteresuje mnie czy pozwoli mojej wyobraźni przenieść się w tereny tu opisywane, ale NIE! Nie rozumiem, po co Jennifer Niven zaczynała coś, czego nie potrafiła poprowadzić, co potraktowała po macoszemu od samego początku, czemu nie poświęciła chociaż odrobiny uwagi! Opisy wycieczek Fincha i Violet były nużące i jednostajne. Do tego nie potrafiły na mnie wpłynąć, wiecie coś typu: "O! WOW! Ja chcę tam pojechać" lub "Fajnie byłoby się tam znaleźć". Nie było tu czegoś takiego, więc uważam, że jest to zabieg bardzo niedopracowany, a szkoda.

Narratorem Wszystkich jasnych miejsc raz był Finch, a raz była nim Violet. Moim zdaniem jest to nawet dobry zabieg, który powinien być w tej książce zastosowany, bo przez to dużo ona zyskuje i staje się ciekawsza, ale nawet wykonanie tak podstawowej rzeczy niezbyt autorce wyszło. Czytałam kolejne rozdziały raz z perspektywy Fincha, a raz z Violet i zacierała mi się ta granica między chłopakiem i dziewczyną. Często nie wiedziałam, kto teraz opowiada, czy jestem teraz w głowie kobiety czy mężczyzny i dopiero musiałam sobie to przypomnieć, wertując kartki do samego początku rozdziału. Autorka nie potrafiła zmienić narracji i nadać jej charakterystycznych cech, które jasno określiłyby płeć narratora, przez co znów traci w moich oczach!

Kolejnym elementem, na który sobie ponarzekam jest Finch. Wiem, że jest to książka, opowiadająca o chłopaku, na którego wpłynęły sytuacje z przeszłości, który przeżywa wszystko bardziej emocjonalnie, bo jest nastolatkiem po przejściach. Wiem, że autorka chciała nam pokazać, jak silnie na tak młodego człowieka wpływa ocena społeczeństwa, jak bardzo można się zagubić, poczuć samotnym i kompletnie niepotrzebnym. Doceniam to, że Jennifer pokazała nam, jak Finch próbował sobie z tym wszystkim radzić, zakładając coraz to nowe maski i ujawniając swoje prawdziwe ja tylko od czasu do czasu. Wszystko to rozumiem. Nie rozumiem tylko, dlaczego Niven obarczyła tym wszystkim jednego człowieka, po czym zaserwowała nam nie zagubionego chłopaka, który czymś się wyróżnia i który chce odnaleźć siebie, któremu byśmy kibicowali, ale nie potrafiącego się określić, zmieniającego się w jednej sekundzie, lekko humorzastego dzieciaka, który sam nie wie, czego chce! Kreację Fincha autorka spartoliła i nie rozumiem tylko dlaczego, skoro.....

....Violet Markey była bardzo sympatyczną bohaterką. Na kartach powieści poznajemy ją dużo lepiej od Fincha i mam wrażenie, że to jej została poświęcona cała uwaga. Wraz z rozwijającymi się wydarzeniami, widzimy przemianę bohaterki, to jak wciąż walczy, z dnia na dzień podejmuje śmielsze decyzje i pokonuje samą siebie. Bardzo podobało mi się, to jaką dziewczyną stała się Violet, współczułam jej, rozumiałam ją i wierzyłam, że uda jej się zmienić. Wywołała ona u mnie jakieś uczucia w przeciwieństwie do Theodora. 

"Przez ułamek sekundy sądzę, że mnie pocałuję. Przez ułamek sekundy pragnę, by to zrobił."

Problemów zawartych we Wszystkich jasnych miejscach było mnóstwo! Od akceptacji, odrzucenia, prób samobójczych przez nadopiekuńczość, zbytnie kontrolowanie, ukrywanie się za maskami obojętności lub szczęścia, aż do przemocy domowej, rozwodów i obojętności wobec dzieci. Wszystkie te zagadnienia Jennifer ukazała w sposób dobry, ale nie rewelacyjny. Większość z nich nakreśliła i tylko niektóre należycie poprowadziła. Tego wszystkiego było za mało i po raz kolejny czułam wielki niedosyt. 

Ale, żeby nie było, że tak tylko narzekam, powiem na odmianę coś pochlebnego. 

Książkę czyta się bardzo szybko 😂 Wiem, że to niezwykle pozytywny aspekt Wszystkich jasnych miejsc, ale innego nie znalazłam, więc bierzcie, co Wam daję 😂 Wracając-książkę można pochłonąć w jakieś dwa dni. Czyta się ją szybko, styl nie jest jakiś okropny, pojawia się dużo krótkich zdań, przeważają dialogi, a nie opisy, co z pewnością wielu z Was ucieszy. Rozdziały również są krótkie, nie ciągną się na niewiadomo ile stron i raczej w każdym z nich wydarzenia posuwają się naprzód.

Znalazłam jeszcze jeden po części pozytywny element, a jest nim fabuła. Pomysł na powieść był dobry. Cała koncepcja na książkę była dobrze przemyślana, idea tej pozycji również szła we właściwym kierunku. Zapowiadała się naprawdę interesująca, głęboka i poruszająca historia, która byłaby wstanie zmienić spojrzenie czytelnika na wiele spraw. Każde wydarzenia, choć niezbyt dobrze wykreowane, szło w takim rytmie jakim powinno. I gdyby autorka popracowała nad wszystkimi minusami tej książki, to myślę, że recenzowałabym teraz bestseller, a nie przeciętną książkę młodzieżową. (A może to jest bestseller, tylko że ja o tym nie wiem?)

Dopiero ostatnie 50 stron dało mi coś nowego, ciekawego i niebanalnego. W tym krótkim fragmencie dostrzegłam to, co Jennifer Niven starała mi się nieudolnie przekazać przez całą książkę. Zobaczyłam piękno miłości, nadzieję na lepsze jutro, smak szczęścia i obietnicę jasnego życia. 

Podsumowując, Wszystkie jasne miejsca była dla mnie rozczarowaniem i gdyby nie zakończenie, postać Violet oraz cytaty, na które co jakiś czas się natykałam, to prawdopodobnie zmieszałabym tę książkę z błotem, a tak to muszę przyznać, że ta 418-sto stronicowa młodzieżówka była do zniesienia. Czy polecam? Pomyślcie 😄

"Kiedyś i ja uwielbiałam słowa. Kochałam je, byłam dobra w układaniu z nich zdań. Z tego powodu byłam opiekuńcza wobec najlepszych z nich."

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 6/10

BOHATEROWIE:  7/10

STYL AUTORA:  8/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 29/40 

Czytaliście? Jak Wam się książka podobała? Jeśli jesteście w niej zakochani, napiszcie mi dlaczego. Chętnie poznam pozytywne opinie i może dostrzegę coś, na co nie zwróciłam uwagi ;)

A może dopiero zamierzacie po nią sięgnąć? 

Jak po Mikołajkach, moi drodzy? Kto wzbogacił się o nowe perełki czytelnicze?

Pochwalcie się :*

Miłego wieczoru! *.*

~Marta