#30 "Wybacz mi, Leonardzie" Matthew Quick"-BRAK. SŁÓW.

OPIS FABUŁY:

Leonard Peacock kończy osiemnaście lat. Niestety nikt nie pamięta o jego urodzinach. On jednak szykuje z tej okazji prezenty dla przyjaciół. Zabiera również do szkoły pistolet i zamierza rozliczyć się z niejakim Asherem Bealem-swoim dawnym przyjacielem. Dla siebie również przygotował prezent-zaplanował swoje samobójstwo i jedyne co musi zrobić, to pociągnąć za spust...

MOJA OPINIA:

Macie tak czasami, że po przeczytaniu jakiejś książki nie możecie zabrać się za jej recenzję przez bardzo długi czas, bo macie wrażenie, że chociaż powiedzielibyście o jakimś tytule milion pochlebnych słów i wychwali go przez całą recenzję aż do ostatniego zdania, to i tak nie oddalibyście wspaniałości tejże pozycji? Tak? Nie? Ja jestem właśnie w takiej sytuacji i powiem Wam, że to bardzo uciążliwe. Postaram się jednak, żeby z tej mojej dzisiejszej paplaniny coś wyszło i może nawet zachęcę Was do przeczytania książki Quicka.

"Wybacz mi, Leonardzie" to książka niełatwa i właśnie niełatwo jest się o niej wypowiadać. Nie dajcie się zwieść tej ładnej, zielonej okładce ani temu, że Matthew Quick pisze książki dla młodzieży, gdyż ta pozycja porusza trudne i poważne tematy, które zostały tutaj ukazane w sposób mocny i dobitny. 

 Na kartach tej powieści autor przedstawił nam wiele ludzkich tragedii i problemów, a zrobił to w sposób fenomenalny!

Jest to książka, która wywołuje sprzeczne emocje. Z jednej strony czytelnik odczuwa dojmującą pustkę i smutek, a także zastanawia się nad sytuacją głównego bohatera i rozważa, jak to możliwe, że jedna osoba musi znosić tak wiele upokorzeń i przykrości. Czytelnik nie zgadza się z zaistniałą sytuacją, buntuje się i pragnie wpłynąć na bieg wydarzeń. Z drugiej zaś strony autor daje nam iskierkę nadziei. Gdzieś tam głęboko wierzymy, że wszystko dobrze się ułoży, że bohaterom uda się wyjść na prostą i poskładać to swoje rozbite życie w jeden kawałek, nie raniąc sobie przy tym rąk. "Wybacz mi, Leonardzie" jest książką bardzo emocjonującą i wyzwala w nas naprawdę wiele uczuć. Jest to pozycja, która domaga się od nas uwagi i zmusza nas do głębszych refleksji. Powieść ta jest tak dobra, że z pewnością zostanie na dłużej w głowach i serach wielu czytelników. 

Spodziewałam się, że będzie to książka lekka i niezobowiązująca, taka, która będzie przyjemnym odmóżdżaczem w przerwie między "poważniejszymi książkami", ale nazwanie tej książki odmóżdżaczem byłoby ogromnym błędem i zniewagą dla niej i dla autora, gdyż daje nam ona genialny i świetnie dopracowany portret psychologiczny Leonarda i możliwość czytania o rzeczach, które mają wielki wpływa na młodych ludzi, na ich światopogląd i psychikę, a więc o rzeczach istotnych. 

Matthew Quick poruszył w tej książce wiele problemów. Zaczął od nietolerancji narodowościowej, przeszedł przez uprzedzenia religijne, zahaczył o złe podejście do rodzicielstwa, a nawet całkowity brak zainteresowania dzieckiem i jego problemami, a skończył na odmiennej orientacji seksualnej. 

Każdy z tych problemów został dobrze i wyraźnie nakreślony, każdemu została poświęcona uwaga i żaden z nich nie został zlekceważony. 

Główny bohater Leonard od zawsze wiedział, że jest inny. Wyróżniał się z tłumu swoich rówieśników, miał nietypowe zainteresowania i przyjaźnił się z ludźmi osobliwymi. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jest uważany za dziwaka, ale nie miał zamiaru zmieniać się pod naciskiem społeczeństwa. Moim zdaniem Leo to cholernie inteligentny, nadzwyczaj bystry i dojrzały chłopak, który przez swoje doświadczenia życiowe stał się dorosłym w ciele nastolatka. Portret psychologiczny Leonarda jaki zaserwował nam Qucik był pierwszorzędny, idealnie dopracowany, wyważony i bardzo głęboki, a do tego niezwykle smutny. 

Można powiedzieć, że Leo był wyjątkowy i również takimi ludźmi się otaczał. To właśnie drugoplanowe postacie-przyjaciele nastolatka-są przedstawicielami problemów, o których wcześniej wspomniałam.

Pojawiają się tu bowiem: Irańczyk Baback, wiecznie zapracowana, goniąca za sławą i karierą Linda-matka Leonarda, okrutny Asher, (o którym nie mogę powiedzieć nic więcej) fanatyczka religijna Lauren, a także inni bardzo ciekawi bohaterowie, tacy jak: Herr Silverman-nauczyciel opowiadający o Holokauście czy staruszek Walt, z którym Leo oglądał filmy z Bogartem.

Możecie sobie pomyśleć, że skoro książka dotyka tak trudnych tematów, to strasznie ciężko się ją czyta i jest bardzo męcząca. Nic bardziej mylnego, moi drodzy. Uczynienie z Leonarda narratora powieści jest zabiegiem rewelacyjnym. Przez liczne, ale nie nudne wyjaśnienia chłopaka, a także prosty, ale nie zwyczajny język jakim się posługuje, książkę czyta się w tempie błyskawicznym i czerpie się z tego wielką przyjemność. Fakt, że bohater ma osiemnaście lat jak najbardziej sprzyja w odbiorze tej książki, bo pomimo ciężkiej tematyki, jest ona zrozumiała dla młodzieży, ale tzw. młodzi dorośli również się w tej pozycji odnajdą. Leo w świetny sposób prowadzi nas przez karty tej powieści, a sytuacje humorystyczne lub pojedyncze krótkie zdania gwarantują komfort czytania. 

Tak więc sami widzicie, że "Wybacz mi, Leonardzie" to książka bardzo wartościowa i nie powinna zostać dla Was obojętną. Przedstawiona historia uczy nas przede wszystkim tolerancji i empatii. Pomimo tego, że w dzisiejszych czasach powstaje bardzo dużo powieści, które poruszają problemy ludzkie i opowiadają o nieszczęściach nastolatków, to książka Matthew Quicka jest pozycją oryginalną i moim zdaniem warto się z nią zapoznać.

"Jesteś inny. Ja też jestem inny. Inność to cecha pozytywna. Ale inność jest również trudna."

OCENA KOŃCOWA: 

FABUŁA: 10/10

BOHATEROWIE: 9/10

STYL AUTORA: 10/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 37/40

Czytaliście? Czy Wy również odebraliście tę książkę w sposób pozytywny? A może Wam się nie podobała? Lub dopiero planujecie jej lekturę? Podzielcie się odpowiedziami w komentarzach :D I doradźcie mi co czytać w następnej kolejności: "Prawie jak gwiazda rocka" czy może "Niezbędnik obserwatorów gwiazd"? 

P.S. Czy U Was też spadł już śnieg? :D

Miłego dnia, kochani! :*

~Marta