#38 "Ja, diablica" Katarzyna Berenika-Miszczuk

OPIS FABUŁY:

Studentka Wiktoria zostaje zamordowana nocą po wyjściu z klubu. Trafia do Piekła i tam rozpoczyna nowe życia jako Diablica. Jej zadaniem jest targowanie się o dusze zmarłych, potencjalnych mieszkańców Piekła.

Jednak dziewczyna nie potrafi poradzić sobie ze śmiercią, dlatego wciąż powraca na ziemię, próbuje normalnie żyć, i nie myśleć o mordercy.

Wiktoria musi również wybierać pomiędzy śmiertelnikiem Piotrem a przystojnym diabłem Belethem.

Na dodatek okazuje się, że Diablica posiada wielką moc...

MOJA OPINIA:

Rzadko zdarza się, że waham się co do oceny jakiejś książki. Zazwyczaj powieść jest tak dobra, tak świetnie napisana i niezwykle wartościowa albo po prostu lekka, zabawna i dobra na przerwę od tych "cięższych pozycji", ale mimo to niegłupia i nienaiwna, że jasno mogę określić, iż pałam do niej nutką sympatii. Jest jeszcze druga strona medalu, czyli powieści okropne, nudne, nic niewnoszące do życia, koszmarnie napisane i jedyne czym są, to wielkim nieporozumieniem. Wówczas oczywiście takie książki neguję i staram się je wymazać z pamięci.

Czytałam i pisałam już o książkach, które wzbudziły we mnie mieszane uczucia niejednokrotnie, ale w takich sytuacjach potrafiłam określić ku której stronie-pozytywnej czy negatywnej-skłaniam się w ocenie. Teraz jednak przy pisaniu opinii na temat "Ja,Diablicy" mam całkowity mętlik w głowie i nie potrafię przyjąć określonego stanowiska. Z jednej strony skrytykowałabym tę powieść od pierwszej do ostatniej kartki, ale z drugiej strony jakiś głosik w mojej głowie krzyczy, że książka ta nie zasłużyła na aż tak surową opinię. 

Pomysł na powieść jest naprawdę dobry, oryginalny i daje szerokie pole do popisu. Przed przeczytaniem "Ja, Diablicy" byłam nim szczerze zachwycona i nie mogłam się doczekać, aż poznam całą historię Wiktorii. Piekło, diabły, dziewczyna, która umiera i podpisuje kontrakt z samym Lucyferem na 66 lat, w tym wszystkim przystojni mężczyźni o mrocznej duszy, Śmierć przychodząca po śmiertelników i targi Aniołów z Diabłami o ludzką duszę-to naprawdę genialny plan na cudowną książkę pełną mroku, tajemnicy, a jednocześnie zmysłowości i piekielnym uroku. Niestety jeżeli chodzi o te aspekty, to książka kuleje i to bardzo. "Ja, diablica" to powieść lekka, niewymagająca od czytelnika większego skupienia, banalna i bez większego przekazu. 

Fabuła jest monotonna, bez wyrazu, wszystkie wydarzenia są bardzo przewidywalne, nie zaskoczył mnie żaden ruch bohaterów, a nawet mogę powiedzieć, że przewidywałam wszystko szybciej niż oni. Były tu takie momenty, które powinny czytelnika zbić z tropy, ale były one tak źle napisane, tak nijakie i banalnie wplecione w historię, że zacierały się z innymi nudnymi fragmentami książki, przez co nie robiły żadnego efektu WOW. Rytm książki jest nijaki jednostajny, pozycję czyta się, bo się czyta, bez żadnych pozytywnych emocji i większego zainteresowania. Pierwsze trzysta stron opowiada o jednym i tym samym, autorka stworzyła jakieś dwa tematy, wokół których krąży jak mucha koło krowiego placka i nie zamierza z nimi niczego robić i popychać wydarzeń naprzód. Dopiero po tych trzystu stronach zaczyna dziać się coś bardziej interesującego i w końcu wszystkie wątki zmierzają ku końcowi, który również nie jest zbyt spektakularny. 

Bohaterowie są słabo wykreowani. Owszem mamy tu niezwykle duży wachlarz ludzkich/nieludzkich charakterów, postacie teoretycznie są różnorodne i posiadają swoje indywidualne, charakterystyczne cechy, ale do perfekcji lub przynajmniej dobrego poziomu wiele im brakuje. Dwa Diabły-Beleth i Azazel-mieli być typowymi "bad boy'ami", którzy jednak posiadają delikatność, troskliwość i jakiekolwiek uczucia, ale wyszły z nich ni to komiczne, ni to męskie, ni bohaterskie postacie, które niezbyt wzbudziły moją sympatię. Nie dość, że zachowują się jak dzieci (zwłaszcza Beleth), to na dodatek jak na kilkuset-letnie Diabły są nad wyraz ludzcy i pozbawieni jakiejkolwiek złości, przebiegłości i mroku. Nie wiem, czy autorce chodziło o stworzenie karykatur tych pospolitych, okropnych szatanów, czy nie, niemniej jednak skutki są niezbyt dobre. Główna bohaterka-Wiktoria-to idealna kandydatka, a nawet już nie kandydatka tylko finalistka tytuły najgłupszych bohaterek książkowych. Nie dość, że dziewczyna jest naiwna, lekkomyślna, totalnie pozbawiona inteligencji i tak głupia, że to się w głowie nie mieści, to na dodatek autorka zrobiła z niej zapatrzoną w siebie, egoistyczną dziewuchę, nieliczącą się z innymi. Swoim postępowaniem przypominała mi Clary z serialu "Shadowhunters", która co odcinek wykrzykiwała "Chodźmy zabić Valentine!", a mało co robiła, tak tu Wiktoria non stop mówi, jak to trzeba chronić Piotrusia, a nie nadaje się nawet do walki z psem. 

Jak to w młodzieżówkach bywa mamy tu trójkąt miłosny: BELETH-WIKTORIA-PIOTRUŚ. Beleth czuje coś do Wiktorii, ale ona oczywiści się waha, bo przecież na ziemi żyje jej Piotruś, który nie spojrzał na nią ani razu, ale ona jak skończona desperatka narzuca mu się z każdej strony i uparcie twierdzi, jak to go nie kocha. Schemat stary jak promocje w Lidlu, więc co tu dalej strzępić język? Po prostu spuśćmy na to zasłonę milczenia...

Styl jakim "Ja, diablica" jest napisana nie charakteryzuje się niczym szczególnym. Autorka pisze w miarę przystępny sposób, język jest lekki, niezobowiązujący, przez książkę bardzo szybko się przechodzi. Jedyne dwa aspekty, które raziły mnie w oczy, to po pierwsze słabe dialogi, które często były dość sztuczne, nienaturalne i nie miały sensu. Często też zastanawiałam się "kto tak ze sobą rozmawia?", ale na szczęście nie było ich znowu tak dużo. 

Po drugie opisy. Nie były koszmarne, nie było ich również za wiele,-w końcu to nie powieść Sienkiewicza- ale chodzi mi bardziej o to, że w sytuacji "emocjonującej", istotnej, gdzie czytelnik tylko czeka na dalsze wypowiedzi bohaterów, autorka wrzuca nam kompletnie niepotrzebny opis czegoś, który nie dość, że nic nie wnosi, to na dodatek tylko irytuje, bo wstrzymuje akcję. To tak jakbym ja Wam teraz napisała "Oddam każdemu z Was trzy dowolne książki z mojej biblioteczki (co oczywiście nie jest prawdą), ale wcześniej muszę wspomnieć, że właśnie zachodzi słońce i widok jest zniewalający, a tak na marginesie to moje krzesło jest bardzo niewygodne". Ale co Was to obchodzi? Wy tylko czekacie na to, żebym Wam podała szczegóły dotyczące tych książek, a nie paplała bez sensu. To wkurza i wystawia na próbę cierpliwość czytelników. A ja cierpliwości nie mam.

Następna kwestia to już ogólne spojrzenie na "Ja, Diablicę". Wydaje mi się, że autorka lekko przesadziła z nagromadzeniem rozmaitych elementów. Z jednej strony Kleopatra, Napoleon, z drugiej śmiertelnicy, gdzieś tam w tle cała afera z Iskrą Bożą, która zostaje potraktowana po macoszemu, w jeszcze innym kącie imprezowe, szalone życie w Piekle, a w innym rutyna i pieśni w Niebie, cała afera z zabójstwem Wiktorii i jej oprawcą, sądy nad Diabłami.... Nie, nie, nie! Zdecydowanie za dużo i zbyt zagmatwanie. Wygląda to tak jakby Miszczuk miała głowę pełną pomysłów i po prostu wszystkie te pomysły wypluła za jednym razem na papier, sprawiając, że książka stała się przesadna, zbyt dziwaczna i przekoloryzowana. 

To właśnie była ta część mnie, która pragnęła zjechać tę książkę z góry do dołu. Przyszedł więc czas, by powiedzieć, co tę pozycję broni? Czemu ten głosik w mojej głowie tak krzyczy o łaskę dla niej? No cóż, myślę, że miałam złe nastawienie względem tej książki. Myślałam, że to będzie mroczna fantastyka, z dwulicowymi, zakłamanymi Diabłami, z okrutnymi rządami, krwią, intrygami, nie ukrywam, że liczyłam również na szczyptę erotyki i to właśnie w dużym stopniu mnie zgubiło. Bowiem "Ja, diablica" przedstawia nam lekką, prostą historię z połączonych gatunków romansu, młodzieżówki i fantastyki. Jest niewymagająca, nie uczy niczego nowego, nie niesie za sobą przekazu. Jest to po prostu czytadło na kilka godzin i nic więcej. Myślę też, że może autorka chciała ukazać Niebo, Piekło, istoty w nich żyjące właśnie w sposób karykaturalny. Przedstawiła wszystko z przymrużeniem oka i jeśli patrzylibyśmy na to z tej strony-ze strony groteski, humoru i paradoksu to tak, ta książka może się spodobać i BA! Ona się podoba! 

Ja zakwalifikowałam ją w złych kategoriach i dlatego się zawiodłam. 

Podsumowując, mi "Ja, diablica" niezbyt się podobała. Gdybym miała określić ją jednym słowem, powiedziałabym: NIJAKA. Lekkie czytadło. Nic więcej. 

Wiem, że wielu osobom ta książka się podobała, ale niestety nie zaliczam się do tego grona. Czy polecam? Wychodzi na to, że nie, ale jeśli chcecie coś lekkiego, coś co rzuci inne, paradoksalne spojrzenie na ten cały świat na górze i na dole, to śmiało, spróbujcie! ;)

Czytaliście? Polubiliście?

Może dopiero planujecie?

Dajcie znać w komentarzach!

~Marta