#50 "Caraval" Stephanie Garber

FABUŁA: Na wyspie Trisda mieszkają dwie siostry-Scarlett oraz Tella. Samotnie wychowuje je ojciec-wpływowy mężczyzna, który zaaranżował już małżeństwo Scarlett z szanowanym hrabią. 

Scarlett od najmłodszych lat pisała listy do Mistrza Caravalu-Legendy, prosząc go, by odwiedził jej wyspę i pokazał swoje magiczne występy. Jednak jej prośba nigdy nie została spełniona.

Teraz dziewczyna wraz z siostrą ma okazję wziąć udział w samym Caravalu. Jest to gra organizowana co roku przez Legendę, w której największe znaczenie odgrywa iluzja. Scarlett i Tella są gośćmi honorowymi Mistrza Caravalu, a towarzyszy im Julian. Nagrodą za zwycięstwo jest spełnienie marzenia. 

Jednak okazuje się, że Tella została uprowadzona, a jej odnalezienie jest celem gry. 

To tyle o samej fabule. Trochę pokręcone, jak cała ta książka, ale myślę, że coś udało wam się zrozumieć. Przejdę już do narzekania! 

"Caraval" to jedna z najgorszych książek jakie w życiu czytałam. Nudna, nieangażująca, pozbawiona sensu i bardzo irytująca. 

Rozpocznę od najgorszej kwestii, czyli KREACJI BOHATERÓW. Jest to istna porażka. Tutaj nawet nie można mówić o jakiejkolwiek kreacji, bo ci bohaterowie, jakich serwuje nam autorka, to totalne dno. 

Jeszcze na początku bronił się jako tako Julian, który był dość intrygującą postacią. Taki wolny duch, który potrafił odnaleźć się w każdej sytuacji, wiedział co to żart i ironia, owiany był nutką tajemniczości, a w tym wszystkim zachowywał swobodę i autentyczność. Jednak w miarę postępowania historii stał się tak samo papierowy jak reszta postaci. Nagle stracił cały swój wyraz, swoją porządnie wykreowaną osobowość i stał się  nijaki, nieciekawy i bezbarwny. Wielka szkoda, bo miał on naprawdę duży potencjał na świetnego bohatera, który mógłby uratować tę książkę, jednak autorka nie wykorzystała tej szansy. 

Przechodząc do Telli, czyli młodszej z sióstr... Nie wiem, czy taki był zamiar Stephanie Garber, ale w moich oczach Tella  jest zwykłą dziwką. Po zapoznaniu się z całą historią, a nawet w trakcie czytania, na myśl o niej towarzyszyło mi tylko to jedno słowo. Nie odebrałam tej bohaterki jako energicznej, pozytywnie nastawionej do życia dziewczyny, która wie, że nie tylko praca jest w życiu najważniejsza i można czasami odpuścić. Nie, to nie ta bohaterka. Moim zdaniem bowiem dla Telli liczyła się tylko i wyłącznie zabawa-najlepiej w towarzystwie przystojnych mężczyzn, którzy dobraliby jej się do majtek i zaspokoili jej pragnienia. Dziewczyna nie brała pod uwagę możliwych konsekwencji swoich głupich i infantylnych zachowań i mam wrażenie, że poszłaby do łózka z każdym, kto tylko wykazałby nią zainteresowanie i włożyłby jej rękę pod spódnicę, o czym najlepiej świadczy ostatnia scena w tej książce, która była taką cholerną kropką nad "i" w słowie "dziwka". To tyle jeśli chodzi o młodszą siostrę, przejdę do starszej. 

Scarlett...jakby to określić?... Scarlett jest sprytna inaczej. Jej tok myślenia nie istnieje, zero w nim jakiejkolwiek logiki i sensu. W jej działaniach nie widać konsekwencji, ale pytanie czy bohaterka w ogóle takową posiada... Nie raz zastanawiałam się, czy Scarlett używa mózgu, czy może tam, gdzie on powinien być, wieje pustką. Chwile, kiedy byłam zmuszona czytać o obawach, wahaniach i możliwych wyborach bohaterki, były najgorszymi momentami w lekturze tej książki. Dlaczego? Bowiem Scarlett ma wyjść za mąż i wkroczyć w dorosłość, ale jej myślenie jest na poziomie nieznającej życia dziewczynki, które niejednokrotnie doprowadziło do tego, że strzeliłam sobie porządnego facepalma. 

I tak w zasadzie to tyle, jeśli chodzi o bohaterów "Caravalu". Co prawda pojawia się tutaj postać ojca sióstr i kilku uczestników gry, ale są to jednostki epizodyczne, niedopracowane i ledwo muśnięte piórem autorki. Nie ma więc o czy mówić. 

Przejdę do WĄTKU MIŁOSNEGO. Został on całkowicie wzięty z dupy, na zasadzie: To książka młodzieżowa, więc trzeba tu wcisnąć trochę miłości. Tyle, że ta miłość nie ma żadnych solidnych fundamentów, nie ma podstawy, by się tu znaleźć, bo relacja pewnych bohaterów w ogóle nie wskazuje na to, by mogło się tu zrodzić jakieś głębsze uczucie. Nie ma tu tej iskry, chemii, sytuacji, które doprowadzałyby do szybszego bicia serca. Za to mamy do czynienia z brakiem zaufania i obojętnością, więc, po jaką cholerę autorka wrzuciła tu ten wątek miłosny? Nie był on potrzebny ani konieczny, a wręcz przeciwnie-odniosłam wrażenie, że to zapychacz, który ma zająć czymś czytelnika, żeby ten nie zauważył, iż autorce chwilowo zabrakło pomysłów. 

Pora na STYL Stephanie Garber. Ja rozumiem, że jest to debiut, że autorka mogła dopiero doskonalić warsztat pisarski, sprawdzać własne możliwości, to w czym najlepiej się czuje, co przychodzi jej z łatwością, a nad czym musi popracować, ale to nie jest tak, że jeśli to debiut to styl leży i się nie rusza, bo czytelnicy będą tak wyrozumiali, że nie zwrócą na niego uwagi, nie. Widać, że autorka chciała wzbogacić swoją opowieść pięknymi, cudacznymi porównaniami, bajkowymi opisami z mnóstwem epitetów i metafor, ale koniec końców wyszło to niesmaczne, przerysowane i przesadzone. Wyraźnie widać tutaj przegięcie, bo zamiast być zachwyconym, często nie wie się nawet, o czym się czyta, bo od opisu mostu doszło się do kontemplacji nad barwą ludzkich wydzielin (czysto przykładowo, abstrahując od książki).  Do tego wszystkiego dochodzą dialogi, które są bardzo przeciętne, wręcz kiepskie i sztuczne; często sprawiały one, że ręce mi opadały, a chęć rzucenia tą książką o ścianę i niewracania do jej lektury rosła w bardzo szybkim tempie. Wypowiedzi bohaterów często były głupie, no ale głupi bohaterowie to i głupie dialogi, więc nie ma się co dziwić pozbawione sensu i wywoływały poczucie żenady i zagubienia. Stylowi autorki mówię stanowcze NIE!

ŚWIAT wykreowany przez autorkę i sama FABUŁA nie są złe. Można się wciągnąć w całą tę magiczną otoczkę Caravalu i zaangażować się w przebieg gry, ale nie zmienia to faktu, że wszystko to jest naciągane jak skóra Krzysztofa Ibisza, więc ci bardziej wymagający czytelnicy mogą być bardzo niezadowoleni i rozczarowani. Sama gra, pomysł na nią jest naprawdę dobry. To wszystko intryguje, wprowadza w bardzo przyjemny, tajemniczy klimat, który może lekko dezorientować, ale w końcu mamy tu do czynienia z iluzją. Nie wiadomo co jest prawdziwe, a co jest tylko przedstawieniem, oszustwem dla naszych zmysłów. O wydarzeniach nierealistycznych czyta się dobrze, można wsiąknąć w ten świat i dać mu się porwać. Tylko wywołałoby to o wiele lepszy efekt, gdybyśmy tu mieli świetnych, barwnych bohaterów, którzy zaangażowaliby nas w tę historię, więcej akcji i dobry styl, a tak to jest jak jest. 

Jeśli mówimy o fabule, to chcę wspomnieć o pewnej kwestii. Autorka często podsuwa bohaterom nowe pomysły, które po dwóch/trzech stronach (!) porzuca na rzecz totalnie nowych, co było dla mnie zabiegiem niepotrzebnym i wprowadzającym zamęt. Wyglądało to tak, jakby autorka sama nie mogła zdecydować się, w jaką stronę skierować wydarzenia czy w jaki sposób nadać tempa historii, więc wrzucała do niej różne propozycje, sprawdzając, która nada się najlepiej, a jeśli nie umiała czegoś rozwinąć, to z tego rezygnowała. 

Jedna scena z "Caravalu", w moim odczuciu, była zerżnięta z "Niezgodnej". I co tu dużo mówić? Ja zwróciłam na to uwagę natychmiastowo i ze względu na mój sentyment do książek Veronicii Roth nie jestem w stanie wybaczyć Stephanie Garber tej przerobionej kopii. (Dla zainteresowanych-str. 253)

Ubolewam nad tym, że będzie druga część tego tworu (wskazują na to ostatnie sceny książki), bo moim zdaniem ta powieść nie wnosi nic do życia. Ona nie jest nawet dobra do przeczytania po ciężkim dniu pracy jako lekka, niezobowiązująca lektura, przy której można wyłączyć mózg, zbytnio się nie angażować i cieszyć się czytaniem. Co prawda mózg wam się wyłączy automatycznie, chcąc odciąć się od tego steku bzdur i beznadziei, jaką jest zmuszony wchłaniać, ale o przyjemności nie ma tutaj mowy. Jedyne co mi ta książka dała to cholernie wysoki poziom irytacji, który w pewnym momencie zamienił się w kurwicę we wściekłość, by na samym końcu przeobrazić się w chłodną obojętność. 

Zdecydowanie, nie polecam!

A wy czytaliście? 

Polubiliście historię Scarlett i Telli, czy wręcz przeciwnie?

Może dopiero planujecie lekturę tej książki?

Zniechęciłam was? 

Dajcie znać w komentarzach!

~Marta