#48 Seria "Dark elements" Jennifer L. Armentrout

WOKÓŁ CZEGO HISTORIA SIĘ KRĘCI?

Layla jest pół-demonem i pół-strażnikiem, dlatego posiada niezwykłe umiejętności-pocałunkiem wysysa dusze innych ludzi, a swoim dotykiem piętnuje demony, które są później zabijane przez strażników. Przez swoje mroczne zdolności Layla nie może być z osobą, którą kocha najbardziej, Zaynem.

Pewnego dnia w zaułku poznaje Rotha-demona, który nie posiada duszy. Od tego momentu w jej otoczeniu zaczynają dziać się dziwne, niewytłumaczalne zjawiska, a wszystko to dąży do zniszczenia świata i odrodzenia się demonicznych istot.

TRÓJKĄT TAK SUBTELNY JAK CEGŁA SPADAJĄCA NA TWARZ

Nie ma co ukrywać, że seria "Dark elements" to przede wszystkim jeden wielki wątek miłosny. Wpycha się on do całej historii jak ten cham w autobusie, zajmuje wszystkie miejsca, rozkładając się ze swoimi zakupami, a potem z wyższością patrzy na nas z góry, uśmiechając się złośliwie. Mamy tu wszystkim dobrze znany schemat. Jest Layla i dwóch przystojnych, nieziemskich, ociekających seksem panów-Roth oraz Zayne. Bohaterka oczywiście waha się w swoim wyborze, a w drugim tomie mamy apogeum miłosnych rozterek, przemyśleń i perypetii. Ale, zanim skreślicie tę serię za to co właśnie napisałam, biegnę ze sprostowaniem. Jest to jeden z najlepiej rozpisanych wątków miłosnych, jeden z najlepiej poprowadzonych trójkątów miłosnych i jedna z najpiękniejszych love story w literaturze fantastyczno-młodzieżowej. Owszem wątek ten jest bardzo wyraźny i często wysuwa się na pierwszy plan, zasłaniając inne wydarzenia i domagając się uwagi, ale autorka znalazła w jego tworzeniu idealne wyważenie, punkt, który nie przegina ani w jedną-negatywną, ani w drugą-pozytywną stronę. Layla to nie kolejna bohaterka, która przez całą serię zastanawia się, kogo wybrać, bo obaj są przecież tak przystojni, wspaniali, troskliwi, bla, bla, bla... Jej sposób myślenia jest logiczny, widać powody, dla których dziewczyna się waha. Rozterki są dobrze uargumentowane i występujące w jej głowie niezdecydowanie nie jest wyssane z palca. Autorka również nie posuwa się za daleko z tą zmiennością Layli, bo w pierwszym tomie dopiero delikatnie zarysowuje nam to, co z większą mocą wybucha dopiero w drugiej części. I w ostatnim tomie również nie trzyma czytelnika w niepewności do ostatnich stron, ale już na początku książki sprawia, że główna bohaterka podejmuje decyzję, która jest dokładnie przemyślana i naprawdę sensownie wytłumaczona. Myślę, że tego trójkątu , występującego w serii "Dark elements", nie ma się co obawiać, gdyż pomimo tego, że on sam w sobie jest schematem, to wyłamuje się z banalnego, szablonowego poprowadzenia.

SZCZYPTA MAGII, CZYLI ANIOŁY, DEMONY I....BAMBI?

Świat wykreowany przez autorkę bardzo mi się spodobał. Jennifer L. Armentrout stworzyła strażników, którzy walczą z demonami i nocą zamieniają się w kamienne gargulce, regenerując swe siły. Do tego mamy tu do czynienia z całym wachlarzem różnorodnych gatunków złych stworzeń-infernali czy impów, demonów wyższej i niższej rangi, upiorów, a nawet zombie. Dodatkowo autorka wplotła w to wszystko gorące piekło i, naturalnie, bijące jasnością po oczach niebo. A to wszystko wykreowane zostało obok zwyczajnego miasta, szkoły licealnej, McDonalda i sklepów z ubraniami. Świat przedstawiony przede wszystkim  ciekawi i intryguje, a autorka z każdym kolejnym tomem odkrywa przed nami skrywane tajemnice. Mogę śmiało powiedzieć, że wątki magiczne, nierealne w serii "Dark elements" są jak najbardziej oryginalne. Co prawda autorka bazuje na znanych już wcześniej elementach, ale jest to tylko fundament, na którym Jennifer buduje coś niezwykłego i pochłaniającego, a do tego wszystkiego wplata wiele własnych, nietypowych pomysłów co tworzy świetną, zgraną kompozycję. 

Zabiegiem, który niebywale mi się spodobał, było stworzenie adiutorów-zwierząt, które przybierały formę tatuażu, poruszały się po ciele, a w chwilach niebezpieczeństwa opuszczały je i stawały w gotowości do walki. Do tego tworzyły one wspaniałą więź z właścicielem, poznając jego uczucia i zdolności. Takich adiutorów było w całej serii pięciu. Każdy z nich idealnie pasował do tej historii, dostał swój własny, niepowtarzalny charakter i stał się niezwykle ważnym elementem książek. Przez tak świetne wykreowanie tych bohaterów, czytelnik mógł się zżyć z nimi w równym (lub nawet większym) stopniu niż z postaciami ludzkimi czy demonicznymi. Do tego imiona adiutorów były fenomenalne! Dodawały wiele humoru i dobrego smaku całej serii. Wyobraźcie sobie dwumetrowego, zabójczego węża, który jednym ruchem jest w stanie zabić, połknąć, a następnie przeżuć swoją ofiarę w taki sposób, że słychać trzaskające kości nieszczęśnika, węża, który ma na imię Bambi...

DEMON Z SEKSAPILEM, CIACHO OCIEKAJĄCE KREMEM, SŁODKI KUJON I "WATAHA ZDZIR", CZYLI...

Świetnie wykreowani bohaterowie! Każda z postaci , występująca w tej książce, została potraktowana z wielką dokładnością i należytą uwagą, przez co w serii mamy do czynienia z naprawdę niezwykłymi, indywidualnymi jednostkami, które są w stanie zachwycić czytelnika i wywołać w nim burzę emocji. 

Roth, czyli postać kreowana na typowego "bad boya", to bohater znający swoją wartość, o wygórowanym ego, niezwykłej prezencji, ciętym języku i głowie pełnej sprośnych uwag. Nie mogę zaprzeczyć, że gdy Roth pojawiał się na kartach tej serii, to wszystko inne przestawało się liczyć. Ma on w sobie charyzmę, owiany jest nutką zagadkowości, do tego jest "tym złym", a jak to się mówi "zakazany owoc kusi najbardziej". 

Zayne to z kolei ten "anielski" chłopak, który stoi po stronie dobra, jest troskliwy i wyrozumiały. Ma on klasę i nie da sobą pomiatać. W niektórych scenach sprawił, że aż wstrzymywałam oddech i myślałam sobie "O.JA.NIE.MOGĘ.", ale przy Rocie i tak wypada blado. W końcu zło jest bardziej spektakularne niż dobro.

Layla tylko niekiedy mnie irytowała. Były momenty, w których nie rozumiałam jej zachowania i postępowania i cieszyłam się, że znalazł się ktoś tak wspaniały (jak Cayman na przykład) i wygarnął jej wszystko to, co ja miałam ochotę powiedzieć. Jednak przez większość czasu Layla zachowywała się poprawnie, jej przemyślenia były bystre i sensowne, a wypowiedzi nawet mądre, do tego sugestie innych brała sobie do serca, a dziecinne, niedojrzałe zachowanie przekształciła w coś zupełnie odmiennego. Także Laylo, brawo! Wybroniłaś się!

 

W tej serii jest jeszcze tak wielu ważnych bohaterów, o których należałoby wspomnieć, m.in. Stacey-świetna przyjaciółka, która wykazała się zrozumieniem i lojalnością; Sam-chodząca kopalnia wiedzy, uroczy chłopak, który zasługiwał na coś więcej niż dostał; Danika-strażniczka, która pokazała, że pozory mogą mylić, a wygląd nie świadczy o zachowaniu czy charakterze, Abbot-przywódca, popełniający błędy, walczący z każdym dniem, zmuszony podejmować naprawdę ciężkie decyzje, które często wymagały wyboru mniejszego zła, bo opcja "dobro" była niedostępna; Cayman-z pozoru na wszystko obojętny, ale tak naprawdę niezwykle oddany przyjaciel, który dbał o swoich i pragnął dla nich dobra; Lilith-tak, ta Lilith, która jednym zdaniem zmieniła całe postrzeganie o sobie i pokazała, że brudne serca też mają uczucia, nawet jeśli znikają one gdzieś za warstwą egoizmu, nienawiści czy chęci zemsty.

Uwierzcie mi, że gdybym chciała napisać o każdej z tej postaci osobny akapit, to nie wiem, czy skończyłabym do jutrzejszego dnia, bo ta seria pokazuje, że nic nie jest tylko czarne albo tylko białe. Każdy ma w sobie różne odcienie szarości i nie jest tak, że jakaś osoba jest całkowicie zła lub całkowicie dobra, bo te dwie natury mieszają się ze sobą, a bohaterowie "Dark elements" są tego najlepszym przykładem. 

ŚMIAĆ SIĘ I PŁAKAĆ TEŻ TRZEBA UMIEĆ

Niewątpliwym plusem tej serii jest humor. Jennifer L. Armentrout wplotła do swoich książek ogromną dawkę dowcipu, żartobliwości i wesołego nastroju, a to wszystko za sprawą przezabawnych myśli głównej bohaterki, czy ociekających sarkazmem wypowiedzi bohaterów, które często zawierały podtekst seksualny, co w żadnym stopniu nie było niesmaczne, ale własnie dodawało całej historii lekkości i komicznego charakteru.

Autorka pisze bardzo przystępnym językiem, niezwykle płynnym i nieskomplikowanym, co powoduje, że kartki książek przelatują nam między palcami w bardzo szybkim tempie.

Czasami jednak miałam wrażenie, że niektóre sceny były przegadane i spokojnie mogłyby być krótsze lub pozbawione niektórych fragmentów. Autorka w usta bohaterów wkładała niekiedy bardzo wyszukane, poetyckie frazy, które miały zapewniać o jakimś uczuciu lub przywiązaniu i niestety sprawiały one, że przewracałam oczami. Takie wypowiedzi  nie były zbyt realistyczne i pomimo tego, że brzmiały pięknie, to wywoływały mój wewnętrzny bunt. 

Sceny seksu, występujące w tej serii, nie są przesadzone, ale doskonale opisane, w sposób subtelny i delikatny. Bardziej pokazują one uczucia, a nie fizyczne doznania. Nie jest ich dużo, często są one tylko wspomniane, co jest niewątpliwym plusem.

O co chodzi z płaczem? A o to, że autorka niektóre sceny napisała tak, że miałam ochotę zalać się łzami. Mówię tu zwłaszcza o zakończeniu pierwszego tomu, które wręcz złamało mi serce. Chłonęłam je z wypiekami na twarzy i pomimo tego, że "Ognisty pocałunek" czytałam już drugi raz, to ta scena wpłynęła na mnie w równym stopniu co poprzednio. Autorka zdecydowanie potrafi zagrać czytelnikowi na emocjach. I robi to nie raz. 

NIE TYLKO MŁODZIEŻÓWKA DLA NAPALONYCH MAŁOLAT

Seria "Dark elements" to coś więcej niż oklepany schemat walki dobra ze złem i wykreowany wątek miłosny. Te książki zawierają w sobie przepiękne wartości i ważne lekcje. Ukazują miłość w najprostszej, najcudowniejszej postaci, "miłość, która czasem trwa aż do końca", dla której jest się w stanie zrobić wiele i dla której można poświęcić wszystko, co się ma. Miłość piękna, łamiąca serce, pełna wyrzeczeń, poświęceń, łez, ale i chwil ogromnego szczęścia, spokoju, wewnętrznej harmonii i poczucia bezpieczeństwa, a także wierności. To także lekcja przyjaźni, tej wyrozumiałej, oddanej, prawdziwej i lojalnej. Przyjaźni, która nie zna fałszu i zakłamania i która jest w stanie poświęcić nawet swoje życie za drugą osobę. To znowu lekcja, pokazująca, że dobro i zło nie są jednoznaczne. Nie można określać człowieka po  jednym czynie, nie znając jego motywacji i wnętrza. Każdy człowiek ma w sobie dobro i zło, a próba zaprzeczenia temu za każdym razem będzie nieudana. 

Czytaliście? Co sądzicie? 

Polecacie drugą serię tej autorki?

Zachęcam do dyskusji w komentarzach! ♥

~Marta