#52 "An Ember in the Ashes. Pochodnia w mroku" Sabaa Tahir

Jeśli czytaliście moją recenzję pierwszego tomu serii "An Ember in the Ashes", doskonale wiecie, że nie zachwycił mnie on tak bardzo, jak oczekiwałam. Był przeciętną powieścią z gatunku fantastyki młodzieżowej, posiadał kilka wad i pewne zalety, ale szału nie było. Sięgnęłam jednak po drugi tom, by przekonać się, czy może coś w moim spojrzeniu na książki Saby Tahir się zmieni. I zmieniło się! Ale najpierw kilka słów o fabule:

Represje w stosunku do Scholarów narastają. Keris Veturia rozpoczyna mordy niewolników i więźniów. Jedynym wybawieniem dla ciemiężonego narodu wydaje się Darin- zamknięty w więzieniu Scholarin, kiedyś związany z ruchem oporu, znający sekret wyrobu broni, która byłaby w stanie pokonać Wojan. Laia wyrusza z przyjaciółmi, by uratować brata. Droga, jaką będzie musiała pokonać, jest pełna niebezpieczeństw i niewiadomych. Czego dziewczyna dowie się o swoich kompanach, o Imperium i sobie samej? I dlaczego Helena Aquilla, dawna przyjaciółka Eliasa, podąża ich tropem, by ich zabić?

Zacznijmy od tego, że styl autorki zmienił się na wielki plus. Narzekałam na nielogiczne wypowiedzi i miałkie opisy, ale tutaj nie ma mowy o czymś takim. Dialogi są błyskotliwe, przesiąknięte emocjami i autentycznością. Ich celem jest przekazanie informacji i wprowadzenie do historii nowych wątków, a nie tylko czcza gadanina pozbawiona sensu. Opisy również przeszły metamorfozę. Nie są przytłaczające i przegadane, a wręcz przeciwnie-cieszą lekkością. Przy tym wszystkim potrafią doskonale oddziaływać na wyobraźnię, są ciekawe i barwne w swojej prostocie. Styl autorki stał się bardzo przyjemny i płynny, przez co miałam okazję czerpać prawdziwą przyjemność z lektury "Pochodni w mroku". Autorka pisze w taki sposób, że z każdą kolejną stroną w opowiadaną historię czytelnik wciąga się coraz bardziej, a kiedy dochodzi do końca rozdziału, natychmiast musi rozpocząć kolejny, bo Sabaa Tahir w świetny, intrygujący, a czasami nawet szokujący sposób kończy dany fragment. Sprawia to, że kartki ubywają w błyskawicznym tempie, a od powieści nie sposób się oderwać. Doskonałym zabiegiem było wprowadzenie aż trzech bohaterów-narratorów. Raz czytelnik ma okazję towarzyszyć Lai, raz Eliasowi, a raz Helenie, co wprowadza duże urozmaicenie, nadaje historii tempa, a przede wszystkim sprawia, że dana perspektywa nie staje się nużąca i nudna, ale wciąż pozostaje świeża i ciekawa. 

Jeśli chodzi o bohaterów to ich kreacja wypadła autorce znakomicie. 

W pierwszym tomie Laia irytowała mnie do granic możliwości, a czytanie jej myśli, wahań i rozważań było istną torturą. Dlatego bardzo się cieszę, że w "Pochodni w mroku" postać Lai została ograniczona do minimum, przez co nie trzeba było bezustannie wysłuchiwać jej biadolenia. W tej części stało się ono znośne, a w niektórych sytuacjach nawet sensowne i uzasadnione. Sama Laia również się zmienia pod wpływem wszystkiego, co przeżyła i nie jest już taką miękką kluchą,-kiedy trzeba, bierze dupę w troki i działa.

Postać Heleny została chyba najbardziej rozwinięta. To już nie była ta sama dziewczyna, którą znało się w pierwszym tomie. Wydaje mi się, że Aquilla stała się bardziej ludzka. Pomimo tego, że na zewnątrz wciąż była twardą, silną dziewczyną, trzymającą się wpajanych jej zasad, to w jej wnętrzu toczyła się niesamowita walka. W końcu zostały ukazane wszystkie emocje i obawy wojowniczki, na które tak długo czekałam. Do tego okazało się, że dewiza życiowa rodu Heleny "Lojalni aż do końca" nie była tak łatwa do spełnienia, kiedy niewiadomo było wobec kogo być lojalnym. Masa bólu, cierpienia, wyrzeczeń i trudnych decyzji wkradła się z impetem do życia Heleny, przez co historia dziewczyny stała się bardzo wciągająca. 

Nie chcę się za bardzo rozgadywać o bohaterach, bo wiem, że takie akapity są najmniej ciekawe dla czytelników. Powiem więc może tylko tyle, że w "Pochodni w mroku" ma się do czynienia z wachlarzem przeróżnych osobowości. Każda z nich jest intrygująca i każda z nich się zmienia. W końcu poczułam więź z bohaterami, o ich upadkach czytałam z wypiekami na twarzy, zależało mi na nich (!) i ich los nie był mi obojętny. Dostarczyli mi oni sporej dawki emocji-od śmiechu, przez gniew, aż do smutku. Bohaterowie są tak silnym ogniwem tej książki, tak bardzo nadają jej świeżości i charakteru, że autorce należą się brawa. Najlepsze jest to, że wielu z nich nadal pozostaje dla czytelnika zagadką (KUCHARKA!!?), niewiadomo do końca, po której stronie się opowiedzą, czy można im ufać i na nich polegać, bowiem po tym co zaserwowała nam Sabaa Tahir w tej części, już nic nie jest tak oczywiste. 

W recenzji "Imperium ognia" narzekałam również na fabułę-że trudno określić główny wątek, że element rebeliantów został potraktowany po macoszemu, że wiele kwestii zignorowano i tak w zasadzie niewiadomo, na czym historia się opiera. Ale tutaj? O rany! Tutaj to się dzieje. Ta fabuła w końcu stała się barwna, była niesamowicie ciekawa, logicznie poprowadzona, posiadała zwroty akcji, a niektórymi sytuacjami potrafiła wprowadzić w stan głębokiego niepokoju i szoku. Wszystkie wątki były zgrabnie, równomiernie i konsekwentnie rozwijane, autorka nie zapomniała o żadnej kwestii i wykorzystała potencjał tej historii w stu procentach. To jakie zaserwowała zwroty akcji i w jakim kierunku poprowadziła historię, było genialnym posunięciem. A sposób w jaki wplotła tutaj wątek magiczny, w jak idealny i wyważony sposób go rozwinęła, nadając mu takiego smaku i oryginalności, był czymś rewelacyjnym. Cieszy mnie bardzo fakt, że Sabaa Tahir nie pognała w znane już wszystkim schematy, ale stworzyła coś swojego i świeżego, pokazując, że jeśli tylko się chce, to się potrafi. 

Wątek miłosny, o którym wspominałam już przy okazji recenzji pierwszego tomu, nadal jest niezwykle subtelny i wyważony. Ośmielę się stwierdzić, że tak doskonale ukazanych relacji nie spotkałam jeszcze w żadnej książce młodzieżowej. Nie ma tu przesady,  ani przerysowanych sytuacji-wszystko wypada bardzo realistycznie. Do tego nie ma w tej pozycji typowego dla literatury młodzieżowej wahania głównej bohaterki: "którego wybrać?". Nie! Bohaterowie zachowują się dojrzale, i używają mózgów ich decyzje są przemyślane. Jestem pod dużym wrażeniem stworzenia tak racjonalnych stosunków. Sam wątek miłosny nie przysłania głównego toru powieści, jest za to delikatnym dopełnieniem historii-w żaden sposób nie przeszkadza. 


"Pochodnia w mroku" przewyższa poziomem "Imperium ognia" bez dwóch zdań. Jest dojrzalsza, doskonale dopracowana, wypełniona akcją po brzegi. Do tego posiada fantastyczny wątek magiczny, który cenię sobie za niebanalność i świeżość. Jest to zdecydowanie jedna z lepszych kontynuacji, jakie miałam okazję czytać. Czekam na więcej!

Nie mam pojęcia, ile części ma mieć ta seria, ale jeśli autorka w każdej kolejnej książce będzie robiła tak wielkie postępy, to podejrzewam, że szybko znajdę kolejną miłość swojego życia. 

Czytaliście pierwszy tom?

A może za wami już druga część?

Co sądzicie o tych książkach?

Dajcie znać w komentarzach!

~Marta