#53 "Zawód: Wiedźma" Olga Gromyko

Nie jest to moje  pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Gromyko, ponieważ czytałam już "Zawód: Wiedźmę" rok temu. Moja opinia o tej książce nie ukazała się jednak na blogu (nie byłaby to pozytywna recenzja). Dziś postanowiłam to zmienić! 

Nie ukrywam, że po przeczytaniu tej pozycji po raz pierwszy czułam spory zawód i niedosyt. Miałam nadzieję na szybką akcję, zapierające dech w piersiach zwroty w historii, lejącą się krew i solidne mordobicie. Kurcze, sam opis zapowiadał historię pełną tajemnicy, krwi, morderstw, dochodzenia razem z główną bohaterką (to źle brzmi) do prawdy, a okazało się, że tego tutaj nie ma. Dlatego właśnie kręciłam nosem na samą myśl o tej historii. Postanowiłam jednak dać jej drugą szansę, zabrałam się za jej lekturę jeszcze raz i wiecie co? W tamtej chwili było coś ze mną cholernie nie tak, skoro nie doceniłam tej książki. Nie wiem, czy ktoś na mnie urok rzucił, czy mi coś ciężkiego na mózg padło, ale myliłam się, oj myliłam! 

Zacznijmy od tego, o czym w ogóle jest "Zawód: Wiedźma". Na kartach tej książki poznajemy historię Wolhy Rednej-młodej czarownicy, uczącej się magii praktycznej w Starmińskiej Wyższej Szkole Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa; czarownicy nietuzinkowej, przebojowej i  często pakującej się w kłopoty. Pewnego dnia mistrz wysyła ją do Dogewy-miasta wampirów-po to, by ta dowiedziała się, kto jest odpowiedzialny za 13 ostatnich mordów, jak i również po to, by zebrała materiały do pracy zaliczeniowej. Wolha w towarzystwie upartej kobyły Stokrotki jedzie więc do Dogewy i tam poznaje Lena-białowłosego wampira. Od tej pory rudowłosa  wiedźma zwiedza nową okolicą, poznaje mieszkańców i ich obyczaje, obala teorie o wampirach, korzysta z wolności, a pośród tego wszystkiego próbuje wykonać powierzoną jej misję. 

 

"Zawód: Wiedźma" jest podzielona na dwie części. W pierwszej wyruszamy wraz z Wolhą Redną do Dogewy-miasta, w którym żyją wampiry i ludzie-by rozwiązać zagadkę tamtejszych morderstw. W drugiej towarzyszymy rudowłosej wiedźmie już po wydarzeniach rozegranych w Dogewie. 

Do pierwszej części już chyba zawsze będę miała jakieś malutkie "ALE", bo moim zdaniem główny tor tej historii-dowiedzenie się, kto zabija i powstrzymanie go-schodzi sobie na dalszy plan, a zamiast tego autorka serwuje nam piękne opisy przyrody, anegdotki z życia bohaterki, opisy jak to Wolha zwiedza sobie okolice, kogo spotyka, z kim rozmawia i co widzi. I nie mówię, że było to nudne, bo jednak świetny warsztat pisarski Olgi Gromyko i sama postać charakternej wiedźmy sprawiają, że nawet tak z pozoru nieciekawe elementy nabierają kolorów, ale bolało mnie to, że coś co miało być priorytetem w tej książce, co zapowiadało ekscytującą, trzymającą w napięciu historię jest tak naprawdę wyrzucone na sam koniec, przy czym autorka poświęca temu kilkanaście stron i z prędkością błyskawicy kończy wątek, który ledwo co zaczął żyć własnym życiem. Właśnie to było i jest moim największym zażaleniem do tej książki. Czytając tę historię po raz drugi, nie oczekiwałam już nie wiadomo jak skonstruowanej zagadki czy epickiego finału i zdecydowanie wyszło mi tu na plus. Doceniłam bowiem styl pisania pani Gromyko, który jest tak płynny i lekki, że historię tę połyka się w oka mgnieniu. Do tego same opisy przyrody, o których wspomniałam, nie były nudne czy przegadane, ale żywo oddziaływały na wyobraźnię, ciekawiły, a przede wszystkim potrafiły przenieść w wykreowany przez autorkę świat i zachwycić jego bogactwem, pięknem i taką swojskością. Wiecie, ja mieszkam na wsi, tutaj również wydarzenia rozgrywają się na wsi i niektóre szczegóły, na które zwraca uwagę pani Olga, detale czy opisy budują niesamowity klimat natury, który połączony z magią daje doskonały efekt. 

Druga część tej książki jest już zdecydowanie lepsza, jeśli chodzi o samą fabułę. Obserwujemy Wolhę podczas jej pobytu w szkole, a później przez pewne wydarzenia towarzyszmy jej i jej dwóm kompanom w podróży.  Tutaj już wyraźnie widać główny tor historii, którego autorka chwała Bogu nie porzuca, ale w konsekwentny i ciekawy sposób rozwija, nie zapominając przy tym o barwnych opisach świata czy dygresjach i tworząc w ten sposób naprawdę udaną całość. Sama akcja również jest tutaj ciekawsza, więcej się dzieje, praktycznie w każdym rozdziale ma się do czynienia z czymś nowym, a mimo to nie ma się wrażenie przesady czy chaosu. Również i w tej części autorka zasiewa gdzieś ziarenko zagadkowości, które umiejętnie podsycane do końca historii, sprawia, że ma się natychmiastową ochotę na drugą część "Kronik Belorskich".

Olga Gromyko kreuje bardzo oryginalnych bohaterów. Nie ma tutaj jak przystało na fantastykę jednostek heroicznych, które zwyciężają wszystkie walki, są nieomylne i najlepsze w swoim fachu, a do tego posiadają pierdyliat magicznych mocy i umiejętności. Nie oznacza to jednak tego, że są one nudne czy proste. O nie, nie, nie. Są to jednostki charakterne, wyróżniające się swoim sposobem bycia, błyskotliwością i podejściem do świata. Mają wiele wad, ale jedynie dodają im one naturalności, przez co wydają się one takie....ludzkie, pomimo tej cząstki magii w sobie. Bohaterowie ci niejednokrotnie popełniają błędy, przegrywają, ale jednocześnie nie brak im zapału i waleczności. 

Postać Wolhy Rednej została genialnie skonstruowana. Pełna humoru, sarkazmu, pazura, zawziętości i takiej indywidualności, potrafiąca zawstydzić niejednego mężczyznę swoim ciętym językiem i niezłomnością, nadaje całej historii wiele smaku i sprawia, że wyróżnia się ona spośród innych bohaterek, które, powiedzmy to sobie szczerze, przy rudowłosej wiedźmie wypadają dość blado, żeby nie powiedzieć-przezroczyście. 

Len jest owianym nutką tajemnicy wampirem, trochę odartym ze swojej morderczej natury (wiecie: krew, dziewice, rozrywanie zwierzątek na strzępy-to nie tutaj.) i przez to pachnącym taką świeżością. Jest to postać intrygująca, niewiele jeszcze o nim wiadomo, a rzucane gdzieś mimochodem informacje o władcy Dogewy wydają się być bardzo obiecujące. No, dobra przyznam się-Len to nowy kandydat na książkowego męża, ale co ja poradzę, że jest taki...do przytulania. 

Trzecią postacią, o której wspomnę jest Wal-bezwstydny, bezpośredni, z wybuchowym temperamentem, jak na trolla przystało, i dużą ciągotką do bijatyk, przekleństw  jedzenia i alkoholu oczywiście. Wprowadza do książki wiele humoru i jest postacią, której nie sposób nie polubić. Mam nadzieję, że w kolejnej części będzie go dużo więcej.

Wielkim plusem tej książki jest jej niebywały humor. Autorka nie oszczędza czytelnika i co rusz podrzuca mu pod nos zabawne sytuacje, sarkastyczne dialogi z czarnym humorem, opisy pełne podtekstów, a do tego mnóstwo wywołujących śmiech wtrąceń. Niekiedy serwuje nam taki prześmiewczy obraz niektórych postaw. Powiedziałaby nawet, że Olga Gromyko pewne zachowania wyolbrzymia, przerysowuje i nadaje im  groteskowości, przez co na pewno biorąc się za lekturę tej książki nie można zapomnieć o dystansie do siebie, świata i innych..

Wydaje mi się, że wątek magiczny, który pojawia się w tej książce w przyszłych częściach będzie bardziej rozwinięty i bogatszy. Co prawda już w tym tomie możemy poznać podstawy magii i prawa jakimi ona się rządzi, a to wszystko za sprawą Wolhy, którą jest adeptką Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa, i opowiadając nam historię, wplata ona do niej właśnie jakieś ciekawostki ze świata magicznego. Już tutaj za sprawą magii robi się tajemniczo i intrygująco, ale i tak wciąż myślę, że to zaledwie niewielka część tego, co autorka ma w zanadrzu.

"Zawód: Wiedźmę" wam polecam, ale przed lekturą miejcie na uwadze to, że jest to pozycja lekka i nieskomplikowana. Nie wymagajcie od niej nie wiadomo jak epickich scen walki czy zagadki rodem z Sherlocka, bo tutaj należy brać wszystko z przymrużeniem oka, uśmiechem na ustach i dystansem. Wówczas gwarantuję wam dobrą zabawę. 

\

Macie w planach lekturę tej książki?
A może już ją czytaliście?
Jak na tle pierwszej części wypadają kolejne? 
Kto jest waszą ulubioną postacią?
Dajcie znać w komentarzach!

~Marta