#25 "Przewieszenie" Remigiusz Mróz [Kiedy książka przychodzi we śnie...]

Bez spoilerów!

OPIS FABUŁY:

W górach dochodzi do nieszczęśliwych wypadków-giną turyści, którzy rzekomo spadają ze skalnych ścian. Jednak kiedy ich liczba z każdym dniem wzrasta, śledczy dostrzegają pewien związek między ofiarami. Wszystko wskazuje na to, że w Tatrach grasuje seryjny morderca-Bestia z Giewontu-który może mieć związek ze sprawą prowadzoną przez Wiktora Forsta i Olgę Szrebską w tomie pierwszym. Komisarz będzie musiał stawić czoła nie tylko mordercy, ale i ludziom gotowym zrobić wszystko, by go pogrążyć. 

MOJA OPINIA:

Zakochałam się! Zakochałam się w kryminałach, w twórczości Remigiusza Mroza, w Wiktorze Forście i w tej przepięknej okładce!

💕 💝 💓 💖

Część z Was na pewno wie, jak bardzo zachwycałam się "Ekspozycją", czyli pierwszym tomem "Trylogii z komisarzem Forstem". Ale co tam pierwsza część, skoro "Przewieszenie" jest milion razy lepsze?!

W tej recenzji nie będę na nic narzekać, nie będę przedstawiała słabych stron tej książki, ani wylewać żali na temat tego, co mi się w niej nie podobało, bo ten kryminał nie ma żadnych minusów. ŻADNYCH!!

Pierwsze, na co warto zwrócić uwagę w tej książce, to oczywiście akcja. Wydarzenia mkną tutaj jak szalone! Z każdą kolejną stroną czytelnik dowiaduje się nowych faktów, z każdym następnym rozdziałem do historii wprowadzane są zaskakujące elementy, na każdej stronie coś się dzieje. Zwroty akcji są tu po prostu niesamowite! Niekiedy aż nie mogłam uwierzyć w to, co działo się w tej książce. Jest ona napakowana akcją i to po same brzegi! Nieustanny ruch, działania policji, prokuratorów i samego zabójcy, a także wszelkiego rodzaje intrygi, kłamstwa, cały ten rwetes i zamieszanie w tej powieści jest po prostu czymś fenomenalnym! Kiedy już zagłębiłam się w tę książkę, to nie mogłam się od niej oderwać. I ja tutaj nie żartuję! "Przewieszenie" wciąga i to potwornie. Podczas czytania tej książki na pewno nie będzie takiej sytuacji, kiedy powiecie sobie, że doczytacie tylko do końca rozdziału i pójdziecie coś tam zrobić. NIE, moi drodzy! Absolutnie nie! Większość rozdziałów w tej książce jest tak zakończona, że czytelnik czuje wewnętrzną potrzebę czytania dalej. Autor pisze w tak mocny i dobitny, a zarazem i tajemniczy sposób, że od "Przewieszenia" się nie oderwiecie!

Jeżeli już jesteśmy przy stylu Remigiusza Mroza, to powiem Wam, że jest on naprawdę mistrzowski! W tej książce nie ma żadnych zbędnych opisów, nudnych dialogów, które nie wprowadzałyby niczego nowego do historii. W "Przewieszeniu" każde słowo jest na wagę złota, każde zdanie jest istotne, każdy rozdział pozbawia czytelnika tchu. 

Mróz pisze w bardzo przyjemny sposób, a książkę czyta się niewiarygodnie szybko. W "Ekspozycji" było niewiele opisów gór i w zasadzie tylko jakieś pięćdziesiąt stron pierwszej części działo się w górach. Ale w tomie drugim tych gór jest znacznie więcej i za to ślę autorowi ogromnego całusa! To w jaki sposób opisał on Tatry, to jak oddał ich piękno, a zarazem mrok i potęgę wywołało we mnie niesamowite wrażenie. Myślę, że jeszcze nigdy nie spotkałam się z tak działającym na wyobraźnię opisem gór, który sprawił, że za moim oknem nie padał deszcz, nie wiał wiatr, nie trwała ta szara, zimna jesień. Ja dzięki Mrozowi przeniosłam się do schroniska w górach, odpoczywałam po wędrówce na szczyt, rozkoszowałam się ciepłem herbaty, a jednocześnie drżałam o swoje życie, bo gdzieś tam na szlaku mordowano ludzi.

Ostatnim już elementem, na który zwrócę uwagę, jeśli chodzi o styl autora, jest humor. W "Przewieszeniu" nie jest tak, że cały czas boimy się tego, co się wydarzy. Pojawiają się tu również momenty, które mogą rozbawiać. Czasem nawet nasz śmiech wydaje się nie na miejscu, ale sytuacja jest tak groteskowa, że w tym samym momencie mamy ochotę się śmiać i krzyczeć. 

Myślę, że jeszcze warto wspomnieć o tym, że trochę wulgaryzmów w tym kryminale znajdziemy. Ale to nie jest tak, że są one wciśnięte na siłę, kompletnie nie na miejscu. Moim zdaniem w pewnych chwilach one jak najbardziej pasują i uważam, że czasami nic nie oddaje powagi lub beznadziejności sytuacji niż nasze polskie: 

(Przepraszam za jakość. Mam nadzieję, że odczytaliście z ruchu ust, co miałam na myśli)

A więc przejdźmy może do narracji. Oczywiście jest on 3-osobowa, ale wydarzenia śledzimy jakby z trzech perspektyw (P.) :

1. P. komisarza Forsta

2. P. Dominiki Wadryś-Hansen 

3. P. Bestii z Giewontu

Komisarz Forst był jak zawsze niezawodny. Dostrzegłam w nim wielką inteligencję, spryt i nietuzinkowy sposób myślenia. Podziwiałam go za ciężką walkę, którą toczył co dzień, za to, że mimo pewnych wydarzeń nie poddawał się, wykazał się silną wolą i zdecydowaniem. Nie twierdzę, że nie miał on cięższych momentów, bo oczywiście chwile słabości mu się przydarzały, ale on potrafił im się przeciwstawić. Oprócz tego zaimponował mi swoim czasem przemyślanym, a czasem spontanicznym, niebezpiecznym działaniem. Muszę stwierdzić, że zachował on trzeźwość umysłu nawet w najbardziej beznadziejnych chwilach i okazał się wytrwałym człowiekiem.

Pani prokurator-Dominika Wadryś Hansen-działa mi na nerwy. Wiem, że nie powinnam tak od razu jej skreślać, ale robię to, gdyż jestem i zawsze będę po stronie Forsta, a ta jędza próbowała go pogrążyć. Czy słusznie? Tego dowiecie się, czytając książkę. Ale wracając do tematu-doceniam to, że Remigiusz Mróz przedstawił w książce problemy rodzinne Dominiki, które, jak sądzę, w dzisiejszych czasach występują coraz częściej. Wadryś-Hansen zaniedbuje męża i dzieci z powodu pracy-jest pracoholiczką i perfekcjonistką. Nie ma czasu by w spokoju zjeść obiad, zająć się dziećmi, czy porozmawiać z mężem. Chwilami było mi jej nawet żal i myślę, że to współczucie dla niej gdzieś tam we mnie w środku jest, ale nie zmienia to faktu, że nie znoszę baby!

Perspektywa Bestii z Giewontu ciekawiła mnie najbardziej. Kiedy czytałam o tym, co morderca myśli, jakie działania planuje, jak bawi się ze służbami w kotka i myszkę oraz o tym jaki chaos i szalone myśli krążą w jego głowie, to stwierdziłam, że Remigiusz Mróz jest cholernie fantastyczny! Raz potrafi opisywać wydarzenia widziane oczami kobiety, raz policji, a raz psychopaty! BRAWO! ^.^

Mówi się, że Mróz to mistrz zakończeń i wiecie co? To jest prawda! Ja wiedziałam, że zakończenie będzie mocne, że zwali mnie z nóg i zostawi z mętlikiem w głowie, ale to, co dostałam sprawiło, że oczy wyszły mi z orbit, usta się otwarły z zaskoczenia, szoku i niedowierzania, a cała energia opuściła moje ciało i czułam się wypompowana z emocji. Wszystkiego się spodziewałam, WSZYSTKIEGO! Ale nie tego, co dostałam...

Jestem tak ciekawa tego, co się stanie w trzecim i ostatnim (!) tomie, że już nie mogę się doczekać, kiedy dane mi będzie go przeczytać. Mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać, bo chyba zwariuje!

Może zastanawialiście się, o co chodzi z tytułem tego posta. "Kiedy książka przychodzi we śnie". Aby jeszcze bardziej uświadomić Wam, jak bardzo "Przewieszenie" jest fantastyczne, jak bardzo wpływa na czytelnika i jak sprawia, że cały czas myślimy o bohaterach, o fabule i wydarzeniach tej książki, to podzielę się z Wami pewną tajemnicą. Żartuję, to żadna tajemnica: po tym jak skończyłam czytać kryminał Mroza, śniłam o niektórych bohaterach tej książki. Wszystko działo się niedaleko mojego domu, a ja współpracowałam z Bestią z Giewontu...Taaaaaaa...... :D

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA:  10/10

BOHATEROWIE: 8/10

STYL AUTORA: 10/10

OKŁADKA: 10/10

Wynik końcowy: 38/40

Czytaliście? Jakie są Wasze wrażenia? Spodziewaliście się takiej końcówki?

A może dopiero planujecie? Dajcie znać, czy choć trochę Was zachęciłam.

CHCIAŁABYM BARDZO PODZIĘKOWAĆ PEWNEJ WYJĄTKOWEJ OSOBIE ZA POMOC I ZAANGAŻOWANIE W ROBIENIU ZDJĘĆ DO DZISIEJSZEJ RECENZJI. 

"MAM NADZIEJĘ, ŻE WYCIĄGNĘŁAŚ JUŻ WSZYSTKIE GROSZÓWKI Z DYWANU! DZIĘKUJĘ!!" ♥♥♥

Recenzja "Ekspozycji"-<klik>

~Marta