#36 "Dwór mgieł i furii" Sarah J. Maas

Opisu fabuły brak, bo blogger jakiś cyrk odwala -.-

MOJA OPINIA:

Wiecie, u mnie z ACOTAR-em było tak, że był on dobry, ale nie wybitny. Nie rozumiałam, czemu ludzie tak bardzo się nim zachwycają i pomimo tego, że spędziłam miło czas podczas lektury tejże książki, to nie wywołała ona u mnie tak pozytywnych uczuć, na jakie liczyłam. Zachęcona jednak ostatnimi stronami książki i wydarzeniami, które miały miejsce pod Górą, postanowiłam przeczytać kontynuację. Przed lekturą niejednokrotnie słyszałam, że jest ona o wiele wiele lepsza od ACOTAR-u, dlatego postawiłam jej dość wysoką poprzeczkę i teraz nie pozostaje mi nic innego, jak oznajmienie, że skubana tę wysokość przeskoczyła. Ula wiem, że ty pisałaś mi, iż "Dwór cierni..." podobał Ci się bardziej od "Szklanego tronu" i ja się dziwiłam, jak to może być możliwe, no jak! Po przeczytaniu "Dworu mgieł..." muszę to z siebie wydusić: cholera MIAŁAŚ RACJĘ!! To jest genialne! I tak, przyznaję to: "Dwór mgieł i furii" podobał mi się bardziej od pierwszych trzech części "Szklanego tronu" oraz jest postawiony na równi z "Królową cieni". 

Zacznijmy w ogóle od tego, że w ACOFAM-ie jest jedna postać, która "robi" tę książkę, mianowicie Rhys! 💖💖 Tak, tak moje drogie, ten czarny, sexowny i tajemniczy charakter, który przeciągnął większość z nas na ciemną stronę mocy!

Bez Rhys'a ja sobie tej książki nie wyobrażam i myślę, że to właśnie dzięki niemu trzyma ona tak wysoki poziom. No, ale kto to tak widział zaczynać od bohaterów?

Fabuła. Z tego co słyszałam "Dwór mgieł i furii" jest oparty na micie o Persefonie i o ile pierwszy tom był bardzo przewidywalny przez to właśnie, że opierał się na baśni "Piękna i Bestia", o tyle tutaj nie miałam wrażenia, że wszystkiego się domyślę i cała przyjemność czerpana z lektury pójdzie w las. 

Fabuła jest mistrzowska! Wszystkie wydarzenia dziejące się w książce są niezwykle istotne, a każda pojedyncza scena jest takim złotym grosikiem, z którego powstaje ogromny stos bogactwa, tworzy on całą fenomenalną fabułę i naprawdę zachwyca. Jak można się domyślić pojawiają się nowe wątki, które nie są pisane po to, żeby po prostu były, ale szczerze czytelnika intrygują i ciekawią, wciągając go jeszcze bardziej do świata Prythianu. Człowiek chłonie każde słowo z tej książki i stwierdza, że każdy kolejny krok bohaterów lub zabieg autorki jest jeszcze lepszy od poprzedniego. 

Pierwsze strony są jeszcze w miarę spokojne i niewiele się na nich dzieje. Autorka skupia się głównie na tym, aby opisać, jak potoczyło się życie Tamlina i Feyry po wydarzeniach pod Górą i pokazuje, jak te epizody wpłynęły na główną bohaterkę i poszczególne osoby z jej otoczenia. Sarah J. Mass serwuje nam bardzo dobry obraz psychologiczny Feyry, widzimy jak silnie wpłynęła na nią walka z Amaranthą i jak bardzo zmieniło się postrzeganie świata przez dziewczynę, jak zmieniły się jej priorytety i potrzeby. Również Tamlin przechodzi znaczną metamorfozę i o ile w przypadku Feyry zmiana była na plus, tak jeżeli chodzi o Tamlina, to z czarującego i naprawdę świetnego bohatera robi się kawał dupka i egoisty! I tak gdzieś po pięćdziesięciu stronach rutyny i sielanki pojawia się Rhys. Ale gdzie tam się tylko pojawia, to stanowczo zbyt delikatnie powiedziane! On robi takie "z buta wjeżdżam" połączone z wejściem smoka i trzeba to przyznać: w końcu w książce zaczyna się coś dziać, nabiera ona charakteru, a wydarzenia zmieniają się o 180 stopni. Wraz z pojawieniem się Rhysanda sprawy zaczynają toczyć się szybszym rytmem, aż w końcu znów zapierają nam dech w piersiach i oferują ostrą przejażdżkę.

(Ten kot to Rhysand i jego wejście)

W "Dworze cierni i róż" bliżej poznaliśmy tylko Dwór Wiosny i siedzibę Amaranthy, natomiast "Dwór mgieł i furii" jest skupiony przede wszystkim na "Dworze Nocy". Zawsze doceniam to, jak Sarah J. Mass kreuje świat i istoty w nim mieszkające, gdyż robi to w rewelacyjny sposób. Prythian i magiczni Fae są takim powiewem świeżości na rynku wydawniczym i tak jak w "Darach Anioła"-Idris i Nocni Łowcy" lub w "Harrym Potterze"-Hogwart i Czarodzieje wiodły prym i zdobyły ogromną sympatię, tak tutaj kraina i bohaterowie stworzone przez Mass zachwycają, rozkochują w sobie i sprawiają, że czytelnik ma wielką ochotę zamieszkać w tym fantastycznym świecie. Moim zdaniem, jeżeli książka posiada właśnie ten nowy, magiczny świat, a autor potrafi stworzyć genialną opowieść i czytelnik chce przenieść się do wydarzeń ukazanych w powieści, być jej częścią, to dana pozycja już osiągnęła sukces! 

Bohaterowie ACOFAM-u są bardzo różnorodni i jak można się było spodziewać, zostaje ujawniona ich prawdziwa natura, ich maski zostają zdjęte, przez co, to co było w pierwszym tomie, to tylko bajka, a dopiero teraz zaczyna się spore zamieszenie i chaos. 

Feyra (o dziwo!) mnie nie denerwowała. Ma ona te swoje wywody i przemyślenia, niektóre sprawy dogłębnie analizuje i można by było powiedzieć, że roztrząsa coś, co powinno zostać zamknięte już dawno temu, ale ja tę postać w pełni rozumiem. Po tym, co ta biedna dziewczyna przeżyła pod Górą i jak wiele ona przeszła, to i tak dziwię się, że jej psychika i mózg zostały w jednym kawałku i jako tako kupy się trzymają. Do tego wszystkie przemyślenia Feyry nie są niepotrzebne i głupie jak u niektórych nastoletnich bohaterek, ale są one naprawdę mądre, życiowe i naturalne. Myślę, że Feyra rozważała kwestie, które zajmowałaby każdego z nas i wcale nie przejmowała się głupotami. Moim zdaniem analizowanie i takie trzeźwe spojrzenie na niektóre sprawy pokazały, jak bohaterka dojrzała przez ostatni rok i to, jaką odpowiedzialną i roztropną kobietą się stała. Podoba mi się również jej zmiana w ostatniej scenie i mam nadzieję, że Feyra namiesza trochę w trzecim tomie, a nawet więcej niż "trochę".

Tamlin to taki gość, którego za nic w świecie nie rozumiem, ale nie przeszkadza mi to, by wydłubać mu oczy, powiesić za pewną część ciała i zostawić sępom na pożarcie! Kojarzycie tego słodkiego, czułego i opiekuńczego Tamlina, który tak bardzo kochał Feyrę, że byłby dla niej gotów zrobić wszystko? Pamiętacie? To wymażcie jego cholerny obraz z pamięci, bo nie wiem dlaczego, ale ten gościu umarł i gwarantuję, że już więcej nie wróci! Teraz Tamlin ma jakąś chorą fobię na punkcie bezpieczeństwa Feyry i dziwię się, że pozwala jej normalnie oddychać lub chodzić samej do łazienki, bo po tym co on-przepraszam za kolokwializm-odwalał w tej części, to to się w głowie nie mieści. Ja nie wiem, gdzie on miał oczy i co on sobie myślał, ale na miejscu Feyry kopnęłabym go w tyłek już na pierwszej stronie. Nie dość, że Tamlinek stał się nieczułym egoistą, nie liczącym się ze zdaniem innych, to na dodatek zapomniał o swojej ukochanej, o tym, że może ona potrzebować rozmowy i uwagi, że może sobie sama nie poradzić z koszmarami i wspomnieniami; zapomniał o tragedii i klątwie jaka ogarnęła i terroryzowała jego ziemię i stał się bezwzględnym (chociaż niektórzy mogą to nazwać konsekwentnością) władcą. A to, co wydarzyło się pod koniec książki i w czym nasz Tamlin i jego przydupas Lucien-przepraszam, ale nie mogę tej postaci inaczej nazwać, bo wchodzi ona w tyłek Tamlinowi jak najcieńszy czopek-brali udział, to to jest już szczyt! Szczyt chamstwa, szczyt zakłamania, samolubstwa i braku jakiegokolwiek poszanowania dla drugiego człowieka. Przecież mi się tak ciśnienie podnosiło i tak krew w żyłach gotowała, że myślałam, iż zaraz na zawał padnę, a wcześniej popełnię jakąś okrutną zbrodnię i wyrżnę połowę miasta w pień! 

Uwaga, uwaga! Oto gwiazda wieczoru/popołudnia/poranka (niepotrzebne skreślić), mężczyzna zabawny, czarujący, pociągający i niezwykle odważny, pan Dworu Nocy i najpotężniejszy władca Prythianu-RHYSAND!!  

*oklaski*

Jak już na początku wspomniałam to on robi tę książkę. Nie od dziś wiadomo, że my-czytelniczki-mamy słabość do postaci złych, demonicznych i niebezpiecznych. Rhys to chodząca doskonałość ciemność, ALE może okazać się, że nie jest on tak skrajnie zimny, zły i nieczuły. Przecież fakt, że pomógł on Feyrze w pierwszym tomie mówi coś chyba o jego ludzkich odruchach, prawda? A tak szczerze, to nie ma co Rhysanda w tak ciemnych barwach malować, bo nie jest on taki straszny jakim go diabeł rysuje. Uwierzcie mi ;) O Rhysandzie wiele powiedzieć nie mogę, gdyż jest to postać bardzo złożona, tajemnicza i o powodach jego postępowania dowiadujemy się stopniowo, a wyjaśnienie historii sprawia, że patrzymy na niego zupełnie innym wzrokiem (jeszcze bardziej pożądliwym), więc pozwolę sobie tylko wykrzyczeć powiedzieć, że Rhys to mój mąż i łapy precz, bo nie oddam!! :D 

Skupiłam się na trójce głównych bohaterów i naprawdę chciałabym wspomnieć jeszcze o wspaniałej, tryskającej energią Mor, o powabnej, intrygującej Amrenie o tajemniczym, gwałtownym Kasjanie i jego równie genialnym kompanie Azrielu, którego było zdecydowanie za mało w tej książce, ale czas goni :/

Przejdę więc do "love story", że tak powiem. No nie ma co ukrywać w YA/NA/książkach młodzieżowych przeważnie wątek miłosny jest i tutaj również on występuje, a nawet odgrywa dość istotną rolę. Nie mówię kto z kim, kiedy, jak, gdzie i dlaczego, (okrutne spoilery), ale pewnie 80% z Was i tak się domyśla, a pozostałe 20% już wie, jak to w ACOFAM-ie wygląda, no ale mimo wszystko milczę jak grób. Wątek miłosny jest niezwykle piękny, zaskakujący i poruszający. Pozwolę sobie stwierdzić, że "love story" "Dworu mgieł i furii" jest jedną z najlepszych historii miłosnych literatury współczesnej, młodzieżowej. Jest to opowieść jak z bajki hahahaha dobre pełna uroku, niezwykle zjawiskowa, ujmująca serca czytelników-zwłaszcza na ostatnich stronach, kiedy to prawie krzyczymy z rozpaczy wraz z pewnym bohaterem (ja osobiście się poryczałam)-i imponująco, perfekcyjnie stworzona. Zalążki tej niebywałej relacji pojawiły wcześniej niż nam się wszystkim wydaje. W momencie, kiedy zawiła sytuacja wyjaśnia się, to czytelnik rozpływa się nad geniuszem Sary J. Mass, nad jej pomysłowością, dbałością o szczegółu i inwencją twórczą. Brawa!

"Dwór mgieł i furii" posiada wiele smaczków, wiele elementów i takich sytuacji, nad którymi się rozpływam (dla czytających: Dwór Koszmarów, Feyra w chacie, ostatnia scena, "latający but", Noc Spadających Gwiazd, znikające listy...), które były rewelacyjnie skonstruowane, które dla fabuły były nie tyle istotne, ile po prostu potrzebne i które sprawiały, że na twarzy czytelnika pojawiał się uśmiech i to dość szeroki. Są to elementy, które długo zapadają w pamięć i..... i kurde chcę Wam tu teraz zaspoilerować, ale nie mogę! Nigdy nie czułam się tak bezradna!! Pomocy!! Ja chcę o tym z kimś porozmawiać!! Piszcie!

"Dwór mgieł i furii" jest bogatszy jeżeli chodzi o seks. Po pierwszej scenie, która była taka dziwna niesmaczna, czułam się uprzedzona do kolejnych tego typu działań, ale na szczęście autorka w dalszej części rekompensuje mi tę chwilę zażenowania. Dalsze momenty bliskości opisuje już w naprawdę przystępny sposób, taki, który działa na naszą wyobraźnię i to działa dość dobrze. Są to sceny napisane z umiarem, wyważone, oddają bardzo dobrze uczucia bohaterów i można zobaczyć wokół nich tę aurę pożądania i namiętności. 

Czy polecam? No ba! Oczywiście!!  ACOMAF to kawał porządnej historii ze świetnie wykreowanymi bohaterami, wartką akcją, zabawnymi dialogami, poruszającym zakończeniem i niesamowitą magią. Naprawdę warto! 

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 9/10

BOHATEROWIE: 8/10 (Tamlin tylko zaniża ocenę -.- )

STYL AUTORA: 8/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 33/40



Czytaliście? Jakie wrażenia? 
A może dopiero cała przygoda przed Wami?
Podzielcie się odpowiedzią w komentarzach!

~Marta