#60 Trylogia "Delirium" Lauren Oliver

Lena żyje w społeczności, w której miłość uznawana jest za chorobę. Obywatele USA w wieku 18 lat są poddawani zabiegowi, który ma sprawić, że nie będą oni odczuwać miłości i głębszych uczuć. Ludzie, u których zabieg się nie powiódł lub którzy uciekli z miasta, nie chcąc mu się poddać (tzw. Odmieńcy), mieszkają w Głuszy-dzikim, rozległym lesie, znajdującym się poza murami miasta. Lena już za kilka tygodni ma się poddać operacji. Wcześniej poznaje jednak Alexa i dzięki niemu odkrywa nowe życie. 

Po zakończeniu lektury pierwszego tomu naszła mnie myśl, że przecież nic się w nim nie działo.  Zero akcji, zaskakujących zwrotów i tylko jeden element zaskoczenia. Teraz po przeczytaniu już wszystkich trzech tomów muszę przyznać, że pierwsza część faktycznie jest tą najbardziej stonowaną, stawiającą bardziej na przedstawienie świata i głównych bohaterów. Wydaje mi się, że autorka w tym tomie dopiero budowała sobie fundamenty dla całej historii tak, aby te były solidne i nie zburzyły się w miarę postępowania akcji. 

"Delirium" na tle pozostałych części wypada bardzo spokojnie i wręcz leniwie, więc miłośnicy jazdy bez trzymanki mogą mieć z tą książką problem. Do tego dochodzi również kwestia przewidywalności. Cała trylogia nie jest zbyt świeża. Utartych schematów i oklepanych motów jest tutaj wiele-od walki po wolność, przez wypaczony system, buntowników, aż po dziewczę, które postanawia z tym walczyć. Z tego też powodu rozwiązania wielu wątków byłam się w stanie domyślić i dlatego też nie towarzyszył mi podczas lektury element zaskoczenia. Myślę, że czytelnik, które orientuje się w typowych (dystopijnych) młodzieżówkach również zauważy tę sztampowość. 

Pomysł delirii, czyli uznania miłości za chorobę jest sam w sobie bardzo oryginalny. Muszę przyznać, że z ciekawością poznawałam wykreowany przez Lauren Oliver świat, to jak funkcjonują ludzie po zabiegu, na czym on w ogóle polega i jakim zagrożeniem dla człowieka jest zachorowanie na delirię. Autorka stworzyła zatem element bardzo oryginalny i pasjonujący w tym niezbyt innowacyjnym tle, więc za to duży plus. 

O czym warto również wspomnieć, mówiąc o pierwszym tomie to styl autorki. Z Lauren Oliver miałam już szansę zapoznać się przy okazji "Paniki" i już wtedy nie miałam do jej warsztatu pisarskiego żadnych zastrzeżeń. Oliver pisze w bardzo przystępny, ciekawy sposób, potrafi świetnie oddać klimat opisanego miejsca i starannie kreuje bohaterów. Do tego odniosłam wrażenie, że przedstawioną historię dokładnie i skrupulatnie rozpisała sobie na trzy tomy, dzięki czemu wszystko było konsekwentnie i angażująco poprowadzone. 

Wspomnę jeszcze o głównej bohaterce-Lenie-bo w "Delirium" miałam z nią mały problem. I nie mam tu na  myśli słabej konstrukcji, o nie nie nie, ta była bardzo dobra. Chodzi mi o to, że w pierwszym tomie Lena jest kreowana na zapatrzoną w system dziewczynę, która uparcie trzyma się tego, że miłość jest chorobą, cytuje kodeksy, a logiczne myślenie wypiera, bo TAK MÓWI RZĄD. Rozumiem, że w takim duchu była wychowywana i że wpajano jej to od maleńkości, ale nie zmienia to faktu, że czasem było to dość irytujące i że w pierwszej części nie zapałałam do tej bohaterki jakąś większą sympatią. 

Zakończenie "Delirium" okazało się być dobre i odpowiednie. Na pewno dostarczyło wiele emocji, a nawet trzymało w napięciu, ale nie były to aż tak silne emocje i tak niepokojące napięcie jak mogłoby się wydawać, bo mimo wszystko końcówka książki też jest do przewidzenia.

Przechodząc do drugiej części, mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że nie cierpi on na klątwę drugiego tomu i jest najlepszą częścią całej trylogii! Można go określić tylko jednym słowem, a odda ono cały urok tej książki: AKCJA! W "Pandemonium" dzieje się tyle niesamowitych rzeczy, ma się do czynienia z takim zwrotami i zapierającymi dech w piersiach momentami, że odniosłam wrażenie jakby autorka rekompensowała czytelnikom brak akcji w "Delirium". Ciężko tu o choćby jedną chwilę wytchnienia, bo Lauren Oliver co rusz stawia przed bohaterami nowe wyzwania. 

A jeśli już mowa o bohaterach to koniecznie muszę zaznaczyć, że w tej części poznaje się wiele nowych postaci i co najważniejsze każda z nich posiada wyrazistą, barwną osobowość. To właśnie między innymi oni napędzają akcję, a do tego sprawiają, że cała historia nabiera dużo wyraźniejszego zarysu i zamienia się w bogatą, dopracowaną całość. W "Pandemonium" czytelnik ma okazję poznać życie Odmieńców i Głuszę, i okazało się to naprawdę ciekawym urozmaiceniem i nutą świeżości. 

Warto również zaznaczyć, że w tej części Lena mądrzeje i zamienia się  w świetną bohaterkę. Co najważniejsze nie przeistacza się w jakąś niezniszczalną super hero, która biegnie ocalić świat mając do dyspozycji tylko swoje pięści, ale zachowuje się jak normalny człowiek-przeżywa chwile słabości, cierpi, odnosi rany, nie jest niezastąpiona i nie wysuwa się na pierwszy plan, a jednocześnie staje się silniejsza, twardsza, nabiera ogłady i pokory. To wszystko składa się na naprawdę sympatyczną bohaterkę, której nie sposób nie polubić. 

"Pandemonium" wciąż pozostaje jednak przewidywalne i uważny czytelnik będzie w stanie dostrzec to i owo przed rozwiązaniem historii (w ogóle czasami miałam wrażenie, że wszyscy wszystko dostrzegają-łącznie z czytelnikiem-oprócz Leny). Główny tor  nadal pozostaje więc dość sztampowy i tylko niekiedy powtykane są do niego elementy, które mogą okazać się zaskakujące. 

Warto wspomnieć o tym, że w tej części poznajemy historię dwutorowo. Lena opowiada o tym, co się stało, kiedy przedostała się za granicę (rozdziały "Wtedy"), a te opowieści przeplatają się z teraźniejsza historią (rozdziały "Teraz"). Wzmaga to z pewnością ciekawość w czytelniku, nie nuży i jeszcze bardziej napędza akcję, a co najważniejsze oba tory idealnie się przeplatają, a następnie zostają płynnie połączone.

W ogólnym rozrachunku "Pandemonium" jest częścią wciągającą i pochłaniającą, połyka się ją na raz i ma się ochotę na więcej! Dużo więcej! 

Przychodzi, więc trzeci tom-"Requiem"-i pojawia się pytanie, czy dostajemy to więcej. I tak i nie. Na pewno poziomem ostatni tom nie przebija drugiej części, ale jest za to lepszy od pierwszej. Odnoszę wrażenie, że "Requiem" to takie połączenie i jednego i drugiego. Trochę akcji, trochę spokoju i tak na zmianę do samego końca. Możecie wyobrazić sobie sinusoidę i najlepiej odda to, jak w tej książce rośnie i opada napięcie. 

Ciekawie jest tutaj poprowadzona narracja, bo raz ma się do czynienia z rozdziałami z perspektywy Leny, a raz opowieść snuje Hana-dawna przyjaciółka Leny. Pozwala to czytelnikowi śledzić akcje z dwóch stron-Odmieńców i Wyleczonych, co moim zdaniem było ze strony autorki świetnym zabiegiem. 

W "Requiem" wszystko już zmierza do samego końca, więc wiele wątków się wyjaśnia, puzzle są wkładane na swoje miejsce i cała historia w konsekwentny sposób się wypełnia. Pojawiają się nowi bohaterowie, nadal konstruowani z należytą dokładnością. 

Co najważniejsze w tej części w końcu towarzyszy czytelnikowi niepewność. Wkracza się w otwartą wojnę, śledzi poczynania bohaterów, kibicuje się im, więc napięcie, trwoga i obawa (czy im się uda, czy im się nie uda, zginą czy nie zginą) towarzyszą przez większą część książki, wzmagając ciekawość i zaangażowanie.

Wspomnę o zakończeniu całej historii, bo nie wiem, czy w moich odczuciach jestem osamotniona, czy nie, ale odniosłam wrażenie, że wszystko zakończyło się zbyt wcześnie, tak jakby autorka nie zdążyła napisać ostatnich stron (chociaż epilog, Lauren!) lub pisała je w dużym pośpiechu i nie miała czasu wyjaśnić i domknąć wszystkiego należycie. I nie powiem, wkurzyło mnie to trochę, kiedy widziałam, że do końca pozostały dwie kartki, a tu jeszcze tyle niewiadomych. Rozumiem luźną interpretację i pole do popisu wyobraźni czytelnika, ale bez przesady. Do tego trójkąt miłosny, o którym jeszcze nie wspomniałam, nie rozwiązał się tak jakbym tego chciała! (Dlaczego zawsze bohaterki wybierają tych, którym ja nie kibicuję?). Ale, do wszystkich tych, którzy właśnie się skrzywili i stwierdzili, że jak trójkąt miłosny, to oni tego nie czytają, pędzę z wyjaśnieniami. Nie ma go w pierwszym tomie. Nie ma go w drugim tomie. Pojawia się w trzecim i jest dobrze poprowadzony! Żadnego biadolenia i głupich, bezpodstawnych wynurzeń na temat tego, którego powinna wybrać. Wszystko zostało poprowadzone dojrzale, nieprzytłaczająco, ze smakiem i wyczuciem, więc nie ma się czego obawiać. 

Podsumowując, trylogia "Delirium" Lauren Oliver posiada oryginalny główny motyw, jest dokładnie i ciekawie skonstruowana, bohaterowie są bardzo wyraziści i barwni, druga część dostarcza wiele akcji i multum emocji, autorka posiada świetny styl i wciąga w opowiadaną historię. Do tego całość czyta się naprawdę szybko, bo jest bardzo przyjemna i pochłaniająca czytelnika. Zastrzeżenia mam tylko do braku akcji w pierwszej części, przewidywalności (którą na pewno dostrzegą czytelnicy książek młodzieżowych i współczesnych dystopii) oraz zakończenia, ale liczę na to, że wszystko wyjaśni się po tym jak przeczytam dodatek do tej trylogii. Finalnie, polecam!

TYTUŁ: Delirium. Trylogia

TYTUŁ ORYGINALNY: Delirium, Pandemonium, Requiem; Hana, Annabel, Raven, Alex

AUTOR: Lauren Oliver

WYDAWNICTWO: Otwarte

DATA WYDANIA: 10 sierpnia 2015 r.

KATEGORIA: literatura młodzieżowa

LICZBA STRON: 900

TŁUMACZENIE: Monika Bukowska 

Dziękuję i gratuluję tym, którzy dotrwali do końca! ♥

Znacie tę autorkę? Może czytaliście inne jej książki?

Podobało wam się "Delirium"? 

A cała trylogia?

Dajcie znać w komentarzach! 

~Marta