#22 "Opactwo Northanger" Jane Austen-szału nie ma...

OPIS FABUŁY:

Catherine Morland to młoda dziewczyna zafascynowana powieściami gotyckimi (co w tej historii jest bardzo ważne). Mieszka na wsi, więc nie ma możliwości uczestniczenia w wszelkiego typu rozrywkach, a tym bardziej nie może znaleźć sobie żadnego porządnego kandydata na męża. Kiedy więc jej sąsiadka-pani Allen-składa jej propozycję wspólnego wyjazdu do Bath, Catherine bez wahania się zgadza. Już na pierwszym balu poznaje czarującego pana Tilneya, w którym oczywiście się zakochuje. W międzyczasie zawiera również znajomości z Isabellą Thorpe oraz jej bratem Johnem.

KILKA SŁÓW NA POCZĄTEK:

W tym miesiącu dużo eksperymentuję z literaturą, więc postanowiłam, że zapoznam się z twórczością Jane Austen-niewątpliwie jedną z najbardziej rozpoznawalnych autorek literatury  obyczajowej, romansu i klasyki. Jej powieści znane są na całym świecie, niejednokrotnie je zekranizowano, a większość z nich podbiła serca milionów czytelniczek. 

Dlaczego akurat "Opactwo Northanger"? Powieść jest bardzo krótka (287 stron-duży druk), opis z tyłu okładki bardzo mnie zaciekawił, a i sam tytuł wiele obiecywał.

Z pewnością moja recenzja nie będzie super, hiper profesjonalna, bo naprawdę trudno zrecenzować klasyk, który wywołał mieszane uczucia, a do tego styl Jane Austen-charakterystyczne cechy jej powieści-nie jest mi dobrze znany. Ale postaram się! Obiecuję, że dam z siebie wszystko!

MOJA OPINIA:

"Opactwo Northanger" pochłonęłam przeczytałam w około dwie godziny. Czyta się je naprawdę szybko, lekko i przyjemnie. W tej książce nie ma długich opisów, niepotrzebnych dialogów czy zbędnych dopowiedzeń. Nie znalazłam w niej nawet wielu archaizmów albo słów, które byłyby niezrozumiałe i utrudniały czytanie. Szczerze? Gdybym nie wiedziała, że Jane Austen pisała w XIX wieku, to powiedziałabym, że jest autorką współczesną. Nie wiem, jak to jest w kolejnych powieściach, ale w tej język jest PRAWIE, że współczesny. Pod tym względem ta powieść jest pierwszorzędna!

Ale przejdźmy teraz do bohaterów, a w sumie to do jednego bohatera. Ja wiem, że Jane Austen tworzy postaci karykaturalne, groteskowe, że "Opactwo Northanger" jest parodią powieści gotyckich, więc i również bohaterów tych powieści, ale nikt nigdy nie działał mi na nerwy tak jak główna bohaterka (no może oprócz Tessy Grey). Catherine Morland to głupiutka, naiwna, nierozgarnięta dziewucha, której problemy zaczynają się i kończą na tym, jaką sukienkę powinna ubrać. Nie! Przepraszam! Jeszcze jedna sytuacja zapadła mi w pamieć-moment, kiedy nasza główna bohaterka rozpacza z powodu braku towarzysza do tańca...........Tak, właśnie tak. Wspomniałam również na początku, że Catherine zaczytuje się w powieściach gotyckich i romansach. Co z tego wynika? A to, że panna Morland wciąż marzy o księciu na białym koniu, snuje fantazje, nie odbiera świata w sposób realny, a nawet dochodzi do sytuacji, w której powzięła ona sobie w głowie tak absurdalną myśl na temat śmierci pani Tilney, że moim zdaniem nie powinna już więcej czytać,  bo wyraźnie szkodzi to jej psychice. 

Pozostali bohaterowie? Również swoją postacią, swoim ekscentrycznym zachowaniem i mentalnością są  dowodem na to jak genialnie pani Austen tworzy parodię-czytaj dalej są tak samo irytujący! Widać, że autorka zna się na rzeczy i wie, co tam w trawie piszczy!

Może trochę o dowcipie. Oprócz groteskowych postaci, które wywołują lekki, współczujący uśmiech na twarzy czytelnika,  w powieści znajdziemy również genialnie ukazany obraz kultury i obyczajowości w XIX wieku. Na podstawie zachowań Catherine, Isabelli czy np. pani Allen widzimy, jak wyglądało życie w czasach pięknych sukien, wykwintnych obiadów i magicznych balów. Dlatego nie dziwne jest, że nasza główna bohaterka martwi się tym, że nikt nie zaprosił jej do tańca; nie dziwne jest również to, że pani Allen wciąż rozmawia o modzie-o kształtach kapeluszy, materiale sukien czy najmodniejszych kolorach sezonu. Nie dziwne jest, że nasze bohaterki co dzień chodzą do studni w Bath, aby tam plotkować i zabiegać o uwagę mężczyzn. W tych sytuacjach doskonale widzimy kunszt Jane Austen w tej satyrze. Możemy dostrzec ironię, błyskotliwość, uszczypliwość autorki i różnego typu aluzje odnoszące się do XIX wieku. A wszystkim tym Jane Austen znakomicie rozporządza i kieruje, wiedząc, gdzie tych elementów dać więcej, a gdzie lepiej skupić się na czymś innym i je ograniczyć. 

Tytułowe Opactwo Northanger poznajemy dopiero na około 170-200 stronie. Catherine Morland wyjeżdża razem z rodziną Tilneyów do ich posiadłości. Właśnie tam wyobraźnia podsuwa jej niestworzone obrazy, a główna bohaterka we wszystkim dostrzega ukryte motywy.

Ta część powieści (z tego, co czytałam) przypomina słynne na przełomie XVIII/XIX wieku powieści gotyckie z elementami grozy, horroru, gdyż znajdziemy w niej świetne opisy samotnej nocy w ciemnym pokoju czy np. szalejącej burzy. 

Te ostatnie sto stron książki podobało mi się bardziej niż opis pobytu Catherine w Bath, bo tam wiało nudą, a tutaj przynajmniej coś się działo.

Zakończenie powieści jest do bólu banalne i przewidywalne, ale niczego innego nie spodziewałabym się po klasyku-większość z nich kończy się tak samo. Ostanie strony nie wywołały we mnie nie wiadomo jakich emocji, nie wbiły mnie w fotel ani nie zasmuciły. Przyjęłam je obojętnie, ze spokojem i myślę, że gdyby to wszystko zakończyło się inaczej to też nic bym do tego nie miała.

Podsumowując-podobno nie poprawnie jest zostawiać samo podsumowując, więc-moją wypowiedź, stwierdzam, że-teraz jest super poprawnie XD-"Opactwo Northanger" to dobra książka, nic wybitnego, ale jednak coś. Spodobała mi się ta groteska i ironia, a i pomysł na fabułę nie był najgorszy. Chwilami książka ta mnie nudziła, bohaterowie denerwowali, a dialogi wydawały mi się za sztywne, no ale cóż poradzić? Przecież to XIX wiek. 

Komu polecam tę książkę? Na pewno wielbicielom gatunku i osobom, które tak jak ja chcą poznać styl Jane Austen-myślę, że będzie to miła lektura na początek.

"Opactwo Northanger" z pewnością na długo nie pozostanie w mojej głowie, ale nie żałuję, że zdecydowałam się je przeczytać. 

Pamiętajcie-to żadne arcydzieło!

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 7/10

BOHATEROWIE: 5/10

STYL AUTORA: 9/10

OPRAWA WIZUALNA: 7/10

Wynik końcowy: 28/40

Mam nadzieję, że recenzja Wam się podobała! 

Na Wasze blogi powrócę w weekend.

A kolejna recenzja powinna pojawić się w poniedziałek.

Miłego dnia!

~Marta