#34 "Dwór cierni i róż" Sarah J. Maas, czyli nieco brutalna "Piękna i Bestia"

OPIS FABUŁY:

Na barkach dziewiętnastoletniej Feyri spoczywa obowiązek utrzymania rodziny przy życiu. Dziewczyna poluje w lesie, aby jej starsze siostry i ojciec nie umarli z głodu. Bieda i nędza są jednak nieodzowną częścią rodziny, która przed laty prowadziła bogate, dostatnie życie, a teraz ledwo wiąże koniec z końcem.

Podczas jednej z wypraw do lasu Feyra zapuszcza się w pobliże muru, który oddziela krainę śmiertelników od Prythianu-krainy zamieszkanej przez rasę obdarzonych magią śmiertelnie niebezpiecznych stworzeń. Podczas polowania Feyra zabija ogromnego wilka, a wkrótce w drzwiach jej chatki staje bestia, żądająca zadośćuczynienia za zabójstwo magicznej istoty. 

Feyra musi wybrać-śmierć z ręki bestii lub życie na ziemiach Prythianu do końca swych dni.

MOJA OPINIA:

Pamiętacie jak wraz z recenzją "Królowej cieni" obiecałam Wam, że jest to ostatnia książka Sary J. Mass recenzowana przeze mnie w tym roku? W tamtym okresie zarzucałam Was postami na temat cudowności serii "Szklany tron", więc czas było z nimi trochę przystopować-stąd mój komunikat. Teraz jednak mamy już rok 2017 (w czasie, gdy to pisze jest 2016, ale liczy się data opublikowania), więc w końcu mogę powiedzieć kilka słów na temat "Dworu cierni i róż"!

Przyznam, że ta książka podobała mi się mniej od całej serii "Szklanego tronu", znalazłam w niej kilka wad, a niektóre elementy bardzo mnie rozczarowały. Dziwiłam się, więc że kiedy tylko odkładałam tę książkę, to nie potrafiłam o niej nie myśleć, a i teraz po jej skończeniu nadal siedzi ona w mojej głowie. Czyżby zalety były tak mocne, że przyćmiewają negatywne strony tejże powieści? Sprawdźmy!

Niejednokrotnie już powtarzałam, że w powieści Mass trudno jest się wkręcić. Zazwyczaj te pierwsze sto/sto pięćdziesiąt stron niezbyt ciekawią i są takie oporne. Dopiero potem akcja przyspiesza, a my nie możemy oderwać się od danej pozycji. Również i w tym wypadku miało to miejsca. Z początku w ogóle nie czułam tej chemii do "Dworu cierni i róż". Czytałam go, bo go czytałam, ale nie byłam nim zachwycona, urzeczona, a wręcz przeciwnie-dziwiłam się, że ta książka wyszła spod pióra Sary J. Mass. Szczerze mówiąc przez ponad 300 stron tejże książki czułam zawód i niedosyt. 

Fabuła jest stworzona na podstawie baśni "Piękna i Bestia", więc można się łatwo domyślić jak rozwijają się wydarzenia w tej historii. Były one uzupełnione o inne, ciekawe, czasem zapierające dech w piersiach epizody, ale nie występował tu żaden element zaskoczenia, wszystko było do przewidzenia. Myślę jednak, że jest to stały element tego, że autorka zdecydowała się stworzyć coś na podstawie baśni, którą wszyscy znają-coś za coś.

Z początku denerwowało mnie również zachowanie Feyry. Rozumiem, że znalazła się ona w nowej, trudnej sytuacji bez wyjścia i rozumiem również to, że szukała sposobów-czasem niebezpiecznych-na powrót do domu, ale jak na dojrzałą kobietę zachowywała się nieodpowiedzialnie, egoistycznie i lekkomyślnie. Na szczęście potem się ogarnęła, choć jej upór pozostał z nami do ostatnich stron. Jednak jest to charakterystyczna cecha bohaterek kreowanych przez panią Mass. Autorka zawsze tworzy postacie silne, odważne, skłonne do poświęceń, takie, które nie boją się walki, krwi i cierpienia. Osoby zdeterminowane, uparte, dążące do swoich celów; mądre, sprytne, umiejące posługiwać się bronią. Więc nie było to dla mnie żadnym zaskoczeniem. A tak na marginesie: nie wiem dlaczego, ale ostatnio panuje moda na łuk i strzały:

(To Feyra-zdjęcie znalezione w internecie)

No, błagam! Niech w końcu któraś walczy toporem lub dzidą-czymkolwiek byle nie tym łukiem!

Wracając, Feyra z początku irytuje, ale potem swoim zachowaniem udowadnia, że nie jest słabym człowieczkiem, a wręcz przeciwnie.

Kolejnym małym minusem książki są wyzwania z jakimi musiała zmierzyć się Feyra, by ocalić kilka osób. Wątek ten był bardzo ważny, ekscytujący i naprawdę mnie ciekawił. (Tak na marginesie: Czy ktoś, kto czytał książkę skojarzył "prace domowe Feyry" z Szewczykiem Dratewką?). Przez całą książkę czekałam na opisy akcji pani Mass, gdyż wychodzą jej one rewelacyjnie, a przez pierwsze trzysta stron pojawiły się może dwa. Czułam więc niedosyt. I kiedy w końcu dostałam nagły zwrot w fabule, a wydarzenia zaczęły się rozwijać w ekspresowym tempie, kiedy pierwsze zadanie Feyry było świetne opisane, niezwykle emocjonujące i porywające, to naprawdę myślałam, że nastąpi teraz jakaś dobra passa dla autorki, ale niestety szybko zorientowałam się, że nie do końca tak będzie. Drugie zadanie Mass potraktowała po macoszemu, w ogóle się do niego nie przyłożyła i wypadało ono tak nijak. Byłam nim szczerze rozczarowana i zastanawiałam się, po co w ogóle je stworzyła? Na szczęście autorka szybko zrekompensowała się w kolejnym wyzwaniu, które okazało się bardzo, ale to bardzo ekscytujące, zdumiewające i zagrało sobie na moich emocjach całkiem dobry koncert i myślę, że nie tylko na moich! Także wybaczam ten mały zgrzyt.

Ostatnią częściową wadą książki jest zakończenie. Nie powiem, że mi się nie podobało, bo było całkiem poprawne, ale po Sarze J. Mass spodziewałam się jednak czegoś większego, bardziej widowiskowego i zniewalającego, a miałam wrażenie, że autorka wybrała najprostszą z możliwych opcji. 

Zastanawiałam się również, po co Sarah J. Mass zdecydowała się kontynuować tę serię, gdyż jak dla mnie mogła to być śmiało jednotomówka. Bez sensu jest ciągnąć dalej coś, co wyraźnie mogłoby zostać zamknięte. Gdyby nie jedna, krótka, pierwotnie nieistotna scena, która to zmusza do tego, by powstał ten drugi tom, to naprawdę w decyzji autorki dopatrywałabym się jakiegoś drugiego dna. 

Przechodzimy teraz do pozytywnych aspektów książki.

Pierwszym z nich są bohaterowie. Wiem, że ponarzekałam sobie trochę na Feyrę, ale przecież nie samą dziewuchą książka jest napchana, gdyż oprócz niej znajdzie się tu wiele intrygujących bohaterów. 

Krótko o rodzinie Feyry. Było powiedziane, że są oni rodziną biedną, która kiedyś wiodła bogate życie. Wiadome jest, że z biedy do bogactwa jest dużo prościej przejść niż z dostatku do nędzy. Nie trudno więc się dziwić, że nie jest to sytuacja prosta i komfortowa dla domowników, zwłaszcza dla sióstr, które nie mogą liczyć na schorowanego ojca. Każda z nich radzi sobie na swój własny sposób. Feyra poluje i staje się głową rodziny, która zapewnia im byt. Elaina jest taką wesołą iskierką w całej tej beznadziejnej sytuacji. Miła, pomocna, wrażliwa, kochająca, pełna radości i pozytywnych emocji. Nesta natomiast to zołza jakich mało! Leniwa, niemiła, złośliwa, wiecznie narzekająca i udająca wielką panią! Kiedy tylko czytałam o jej zachowaniu, na myśl przychodziło mi jedno powiedzenie: "Wyżej sra niż dupę ma"! Później jednak zrozumiałam jej zachowanie i nawet jej współczułam. 

Wszystkie siostry dostały swój własny, niepowtarzalny charakter i zostały znakomicie wykreowane.

Skupmy się jednego na tym, co lubię najbardziej, czyli na bohaterach męskich. Nie od dziś wiadomo, że Sarah J. Mass jest mistrzynią w kreowaniu panów, a spod jej pióra wychodzą same perełki (Dorian, Chaol, Rowan, Arobynn, Aedion...). Również i w "Dworze cierni i róż" poznajemy bardzo urozmaiconych bohaterów, a każdy kolejny jest lepszy od poprzedniego. 

Wypadałoby zacząć od głównej postaci, czyli Tamlina. To właśnie nasza bestia, która "porwała" Feyrę do Prythianu. Ale wiecie co? Jeśli miałabym trafić na takiego Fae, to mogę być porwana do magicznej krainy już, w tym momencie! Kto zna "Piękną i Bestię" ten wie, że Tamlin nie raz uratował dziewczynie życie, ale robił on to w sposób zniewalający i imponujący! Taki rycerz w lśniącej zbroi! 

Do tego niezwykle charyzmatyczny, czarujący, urokliwy i zmysłowy!

Lucien jest przyjacielem Tamlina i z początku niezbyt przypadł mi do gustu, ale potem przekonałam się, że jest to przezabawna, przesympatyczna postać, której nie da się nie lubić. 

Rhys jest tajemniczy, intrygujący i nie do końca wiadomo, czego można się po nim spodziewać. Już od pierwszej sceny z jego udziałem moje serduszko waliło jak szalone i absolutnie nie zwolniło tempa w pozostałej części książki. Rhys jest czarnym charakterem (chociaż nie głównym), a jak wiadomo do czarnych charakterów często ma się słabość i tak jest również w tym przypadku. Rhysand jest postacią pociągającą i sprawia, że lgnie się do niego pomimo tego, że nie zna się go za dobrze, ale myślę, że niewiele osób oparłoby się jego urokowi. Wiem, że ta postać namiesza trochę w kolejnej części, ale co tam! Niech miesza! 

Pozytywną cechą książki jest również punkt kulminacyjny. Bardzo brutalny, emocjonujący, zaskakujący i w stylu Sary J. Mass! Było w nim wszystko to, co kocham w twórczości autorki. Niespodziewany zwrot akcji, zapierające dech w piersiach wydarzenia i mnóstwo, mnóstwo emocji! Rozwiązanie całej fabuły i zagadek było genialne, dopracowane w najmniejszych szczegółach, dobrze przemyślane i bardzo zadowalające!

Ostatnie dwieście stron książki rekompensują ten przewidywalny początek i w końcu porywają czytelnika, dając mu możliwość niesamowitej przygody i wniknięcia do nowego świata. 

A jeśli już jesteśmy przy świecie, to wspomnę tylko, że po raz kolejny Sarah J. Mass tworzy staranny, przemyślany i dopracowany świat, który łączy się trochę z tym ze "Szklanego tronu", ale jest bardziej rozwinięty i poświęcono mu dużo więcej uwagi. Po raz kolejny w książce mamy mapkę, przez co wiadomo, że kolejne części nie będą rozwijać się tylko w jednym Dworze. Nowa rzeczywistość została nam dobrze przekazana, a opisy i zasady w niej panujące były pierwszorzędne!

Podsumowując, "Dwór cierni i róż" nie jest pozbawiony wad, ale z pewnością spodoba się tym, którzy lubią przygodę połączoną z romansem i fantastyką. Książka ma wielki potencjał i liczę na to, że zostanie on w pełni wykorzystany w następnej części. Świetnie wykreowani bohaterowie, magiczny świat, enigmatyczne istoty Fae i dobitny, mocny punkt kulminacyjny zapewnią sporą dawkę emocji!

OCENA KOŃCOWA:

FABUŁA: 7/10

BOHATEROWIE: 9/10

STYL AUTORA: 5/10

OPRAWA WIZUALNA: 8/10

Wynik końcowy: 29/40

Witam Was kochani w nowym roku!! Jeszcze do końca do Was nie wracam, ale już niedługo!

Podsumowania 2016 roku nie robiłam, gdyż zabrakło czasu, a teraz jest już chyba za późno, a i pewnie mielibyście dość, gdyż teraz prawie każdy robi takie podsumowania.

Wasze blogi staram się odwiedzać, ale wiem, że nie robię tego regularnie :/ Poprawię się, kiedy wrócę do normalnego trybu blogowania. 

A jeśli chodzi o książkę, czytaliście, planujecie??? 

Buziaki :*

~Marta